In onzekere tijden komt de behoefte boven aan meer autoriteit,
aan een top die alles bepaalt voor de rest van de mensen. De top wordt tegelijk bang
voor de mening en macht van de mensen daaronder en probeert dit te reguleren.
Zelfs systemen die er voor álle mensen zeiden te zijn, zoals
democratie, socialisme en communisme, krijgen autoritaire trekken. Alles wordt
top down geregeld, de top weet wat goed is en de rest moet daarin mee. Inspraak,
het willen luisteren naar andere visies, neemt af. De top sluit zich op in een
ivoren toren, zowel politiek, cultureel, juridisch als economisch.
Denk bij politiek aan het afschaften referenda en uitsluiting
partijen. Denk bij cultureel aan het uitsluiten van bepaalde mensen/groepen van
het publieke discours. Juridisch door steeds meer verbodswetten te maken. Economisch krijgt de top geleidelijk meer voordelen dan
de grote groep, dus meer macht.
Er ontstaat een maatschappij met een steeds grotere tweedeling. Een kleine
machtige groep bepaalt bijna alles, de rest moet volgen, want wordt anders verder
uitgesloten. Het grootste deel van de mensen voelt zich binnen dit soort autoritaire
structuren steeds minder gehoord, de top luistert niet. Als mensen protesteren,
voelt de top zich vaak bedreigd en vervalt in uitbreiding van het autoritaire beleid.
In goede tijden is het makkelijker om autoritaire denkwijzen
en top down systemen los te laten, maar in slechte tijden gaan angsten een rol
spelen. In plaats van méér in overleg te gaan met alle mensen, gaat men mínder
in overleg, wordt alles al snel pro of juist contra autoritaire ideeën en top down beleid.
Het
gevaar is dat de ongehoorde groepen steeds meer protesteren en de top die negeert of onderdrukt. Dat zien we nu overal gebeuren, enerzijds toename
autoritair beleid, anderzijds steeds meer protesten. Onvrede bij de mensen ontstaat vooral als ze niet gehoord worden, als hun mening niet meer mag. Als we een wereld zonder al die strijd willen, wordt het tijd weer naar iedereen te luisteren.
