Veel mensen hebben behoefte aan gelijkgestemden, omdat ze
die makkelijker liefdevoller kunnen benaderen. Maar echte liefde vraagt ook dat
we van mensen kunnen houden als ze anders zijn dan wij. We vallen andersdenkenden
helaas aan, dan gaat dat liefdevolle helemaal overboord. Niet omdat die ander
zo slecht is, maar omdat we ons bedreigd voelen.
Alleen het ego kan zich bedreigd voelen, dus anders als gevaarlijk
bestempelen, de andersdenkende als vijand zien. Het ego in ons leeft liever in
een echoput dan in een wereld waarin iedereen anders denkt en anders doet dan hijzelf.
Die mensen wil hij het liefste uitschakelen. Dat hij door zijn haat juist liefde
overboord gooit, heeft het ego niet in de gaten.
De identificatie met dat angstige en oordelende ego doet
alle strijd in de wereld ontstaan. Het ego deelt alles in goed en slecht in, deze ene mens en met deze ene mening is goed, alles wat anders is, wordt als
slecht bestempeld. Dus het ego leeft voortdurend in angst, kent alleen wat
snippertjes liefde van een paar mensen die toevallig aan zijn eisen voldoen qua
uiterlijk, persoonlijkheid en denkwijzen. Totdat het ego opeens een verschil
ziet, dan is de liefde vaak meteen over. Daarmee wordt de egowereld een piepklein
angstig wereldje, met meningen die worden weerkaatst als in een echoput.
Als je niet in een echoput wil leven, dien je andere mensen
met andere meningen niet uit te sluiten of aan te vallen. Je mag best andere
meningen hebben en erover praten, maar als je in de aanval gaat, wordt die echoput
jouw gevangenis. Je bent zo bang, dat je nooit meer uit die echoput komt en alleen overblijft. Want er zullen uiteindelijk geen mensen zijn die volledig
denken zoals jij, want elk mens is uniek. In plaats van unieke andere mensen
aan te vallen, zou je je eens kunnen laten inspireren door andere unieke
mensen.
