Het ego accepteert de werkelijkheid niet, maar vergelijkt deze
met een mentaal ideaalbeeld. Dat ideaalbeeld is iets als: we zijn altijd gezond,
leven altijd in overvloed, ervaren altijd alleen maar vrede en ervaren dagelijks
slechts het opperste geluk. En hij wordt daarin zeer exact, alles in de wereld
moet er precies zo uitzien, anders is er iets mis.
Het ego is enerzijds voortdurend fanatiek aan het streven
naar dat ideaalbeeld, anderzijds boos alles aan het bestrijden wat daar niet
aan voldoet. Het ego kan enerzijds enorm gedreven zijn, alles op alles zetten om
dat ideaal te bereiken. Het ego kan ook enorm vijandig zijn, alles op alles
zetten om degenen die zijn ideaal ondermijnen aan te vallen. Het ego blaast zich
mentaal op tot de grote strijder en neemt het over van de werkelijkheid.
Het probleem is, als het ego diens idealen al mocht bereiken,
is dit vaak tijdelijk. Het ego stelt vaak steeds hogere eisen. Plus het ego van
andere mensen wil vaak iets heel anders dan jouw ego. Dan brandt de strijd weer
los.
Idealen kunnen best mooi zijn, maar niet als je daarbij de
realiteit van het leven uit het oog verliest. Dan neemt het ego het over en
drijft je tot fanatisme en is tegelijkertijd nooit gelukkig. Nooit!
Dus als je je ongelukkig voelt over van alles in jouw leven,
of over de wereld in het geheel, kijk dan eens of je ego misschien extreme
ideaalbeelden koestert. Of je misschien meer bezig bent met streven en bestrijden dan
met je dagelijkse leven zo liefdevol en prettig mogelijk te leve bij alles
wat zich aandient.
Liefde en geluk begint met volledige acceptatie
van het leven zoals het nu is. Liefde is elke dag kleine, vredige, vriendelijke
stapjes nemen in het hier en nu, in plaats van jezelf op te blazen tot een groot
strijder.
