De gemiddelde mens bestaat niet. Jung beschreef hoe in wetenschap,
statistiek en in de politiek wordt uitgegaan van de gemiddelde mens, van het
statistische gemiddelde van groepen. Er wordt niet meer gekeken naar wat mensen individueel
nodig hebben of doen, maar wat die niet-bestaande gemiddelde persoon nodig
heeft of doet. Als je alleen daarnaar kijkt, verlies je de individuele realiteit van de
mens uit het oog.
Hij vergeleek het met gemiddelde van stenen. Een
steen van gemiddeld 100 kilo moet op een bepaalde manier worden behandeld.
Maar kan je een steentje van 1 gram of een kei van 1000 kilo wel op diezelfde
manier behandelen, op basis van dat gemiddelde van 100 kilo?
Hij wees op gevaar van massavorming en dictaturen door te
werken met het idee van gemiddelde mensen. Mensen zijn dan geen individuen
meer, maar worden een soort homogene massa, een massa met de kenmerken van de
gemiddelde mens die niet eens bestaat. Daar stuurt men dan op binnen een groep of land of organisatie.
De werkelijke
belangen van individuele mensen verliest men zo uit het oog. De leiders van die
groep gaan zichzelf ook vormen aan de hand van gemiddelde eigenschappen , die
naar hun idee voor de leiding van de gemiddelde mens nodig zijn. De individuele mens raakt compleet verloren,
bij zowel de leiders als de deelnemers van een groep.
In een wereld die bol staat van abstracte kennis, modellen,
gemiddelden raakt de individuele mens uit zicht. We gaan hierdoor al heel snel richting een systeem wat we dictatoriaal
communisme zouden kunnen noemen als we die focus op gemiddelden niet loslaten. Want dan moet elk individu zich aanpassen aan de niet bestaande gemiddelde
mens.
Dat is ook de reden dat zoveel mensen vast komen te zitten in ‘het systeem’, omdat het systeem op de gemiddelde mens is gebaseerd. De
menselijke maat, het uitgaan van een individueel, levend, ademend, uniek mens, mag terug, als we een maatschappij willen waarin alle mensen zich prettig kunnen voelen.
