Renée Merkestijn

Als je alleen nog in je hoofd leeft, raakt je hart gesloten.

Het is ontstellend te zien hoeveel mensen de moord op een jonge, conservatieve Christenman in de VS niet alleen rechtvaardigen, maar zelfs toejuichen, ook in Nederland. Onze harten zijn zo gesloten geraakt dat empathie en medeleven soms volledig weg zijn. Het hoofd heeft het van het hart overgenomen. Zonder hart zijn er alleen nog rationele meningen en haat, strijd, oorlog en moord.

Zelfs al ben je het totaal niet met iemands meningen eens, dan nog heeft die persoon het recht zijn meningen te uiten en het recht om te leven. Je kan als iemand sterft nog steeds je medeleven tonen met zijn nabestaanden. Dat maakt ons mensen met een hart.

Het zure is, juist deze man, Charlie Kirk, bleef altijd met iedereen in gesprek, sprak zelfs met zeer felle tegenstanders. Hij voerde debatten met studenten in het openbaar, waarin alle meningen aan bod mochten komen. Hij vroeg om je argumentatie en om feiten, waarom je vond wat je vond, waarom je stond waarvoor je stond. Hij legde zelf altijd uit hoe hij erin stond, wat zijn waarden waren in het leven. Het ging hem om onderling respect en begrip, ook als de meningen verdeeld waren.

Als conservatief Christen was hij onder meer tegen abortus, wat hem politiek gezien in de rechtse hoek plaatste. In het gepolariseerde landschap van tegenwoordig is debat haast onmogelijk geworden, er wordt vaak snel overgegaan tot strijd en nu zelfs tot moord. De moord op een jonge vent die zijn jonge leven wijdde aan open debat, aan vrije meningsuiting, aan menselijke en Christelijke waarden, een man die ieder ander mens respecteerde om zijn mening, een man die ook zielsveel van zijn gezin hield.

Hetzelfde gebeurt met de discussies over meisjes die op straat en in de metro verkracht en vermoord worden. We praten in Nederland over de nacht veilig maken, maar de ellende gebeurt in daglicht, zelfs in de metro waar tientallen mensen gewoon toekijken hoe iemand wordt afgeslacht. Niet alleen die verkrachters en moordenaars zijn hun hart kwijt, maar al degenen die toekijken en alles en iedereen beschuldigen, maar niet praten over de harteloosheid en agressie. Er stonden zelfs mensen op die zeiden dat moord door zwarte mensen op blanke meisjes terecht zijn. We zitten alleen nog maar in ons hoofd, analyseren en rechtvaardigen van alles, maar ons hart doet niet meer mee. Het feit dat ons hart in wezen verloren is geraakt, zien we niet meer.

Ik hoop dat al die mensen die de moorden en verkrachtingen nu negeren, rationaliseren, rechtvaardigen of toejuichen in staat zijn om vanuit hun hoofd in hun hart terug te keren. Want als je hart dood is, vind je het niet erg als iemand het leven laat, want dat voel je dan niet meer. En als die harten dicht gaan zitten, kunnen dictators het overnemen en het hele leven harteloos maken voor iedereen.