We leven in een wereld van projectie. We projecteren onze
ideeën op mensen, op omstandigheden, op de natuur en zelfs op God (of hoe jij de allerhoogste principes ook voor jezelf noemt). De wereld
ontstaat in je eigen geest, wat je denkt wordt je werkelijkheid. Als je binnenwereld
verandert, verandert je ervaring van de buitenwereld mee.
De meeste mensen denken dat God op de mens lijkt, we projecteren
ons mensbeeld op God. In plaats van te denken dat we naar Gods beeld zijn
geschapen, scheppen we liever God naar ons eigen beeld. Dit betekent dat:
- als we oordelen, we denken
dat God oordeelt.
- als we belonen en bestraffen,
we denken dat God beloont en bestraft.
- als we onszelf als
falend zien, we denken dat God faalt.
- als we niet van
onszelf houden, we denken dat God niet van ons houdt.
Ons goed-slecht mensbeeld, ons denken in verschillen en tegenstellingen,
is aangeleerd. God is in wezen een ander woord voor het leven zelf, voor onvoorwaardelijke
liefde, voor oordeelloosheid en eenheid. Dat is een heel ander innerlijk beeld wat
we ook weer zullen projecteren en dan zullen ervaren, als we hiertoe besluiten.
- als we denken dat God goed
en liefdevol is, denken we ook zo over onszelf.
- als we denken dat God oordeelloos
is, denken we ook zo over onszelf.
- als we denken dat God creatief en scheppend is, denken we ook zo over onszelf.
- en wat je denkt te zijn, dat zal je zijn, zal je ervaren.
In die zin zijn we
allemaal scheppende wezens, we creëren onze eigen realiteit via onze ideeën, zien de wereld niet zoals hij is maar zoals we denken dat hij is. We kunnen een wereld van liefde en eenheid voor
onszelf scheppen, of een wereld van haat en dualiteit. Dat begint bij je denken over God en over de mens, jouw ideeën daarover.
