In veel spirituele stromingen wordt ons dualistische, oordelende
denken als bron van ellende gezien. De Boeddhisten verwijzen naar gehechtheid
aan illusies over goed en slecht en over het Zelf en de Ander, dat ons uit de
ervaring van eenheid haalt. In de Bijbel wordt hetzelfde verteld aan de hand
van de boom van goed en kwaad, de appel van Eva. Adam en Eva gingen elkaar
oordelen en werden uit het paradijs, de ervaring van eenheid, verdreven.
In wezen beschrijft dit hoe we onze verbinding tussen hart
en hoofd verloren. We verdwenen in ons hoofd, gingen alles mentaal beoordelen,
zonder ons hart erbij te betrekken. We konden niet meer zien dat we onder al onze verschillen toch allemaal een zijn, want dat is wat ons hart ons
vertelt.
Het goed en slecht verhaal, het mentaal oordelen en moraliseren,
zorgt dat je niet meer accepteert dat mensen heel verschillend denken en leven.
Je wilt de zogenaamde slechteriken corrigeren, bestraffen en zelfs doden, omdat je je hart
niet meer erin betrekt. Met oordelend denken zitten we alleen in het hoofd, met
liefdevol denken verbinden we hart en hoofd.
Vanuit liefdevol denken kan je verschillen zien en
accepteren. Je maakt wel onderscheid, maar velt geen oordeel meer. Je zal een ander
mens niet afkeuren vanwege diens standpunten. Ieder mens brengt namelijk een bepaald
perspectief in de wereld, wat bijdraagt aan het geheel. Het is lastig om al die
verschillende perspectieven te accepteren, als je mentaal gehecht bent aan je
eigen perspectief. De acceptatie van al die verschillende denkbeelden vindt
plaats in je hart, want alleen je hart brengt verbindingen tot stand tussen mensen en hun ideeën.
