Renée Merkestijn

In deze maatschappij wordt geluk vertaald als een hyperstaat. Je bent pas gelukkig als je over je leven kunt praten als: “Ik heb een fantastisch leven, een fantastische baan en fantastische partner en fantastische vrienden en een fantastisch huis en fantastische hobby’s, ik ben supergezond. Ik voel me super gepassioneerd in mijn leven, ik spetter van de energie, heb het superdruk, maar ben altijd superblij. Ik weet helemaal waarvoor ik leef en geniet intens met méér dan volle teugen.” En dan volgt een opsomming van alle prachtige zaken die je meemaakt.

We praten in deze Westerse maatschappij graag over geluk in hypertermen. Het is alsof geluk gelijk staat aan een bijna  manische staat. En o wee, als je zegt dat je gewoon tevreden bent, ook je ups en downs kent, het leven soms saai of pijnlijk vindt of soms even niet weet waar het je om gaat. Dan wordt dit meteen vertaald naar het andere uiterste van manie, bijna als verveling of depressie. Dan wordt het blijkbaar hoog tijd dat je iets aan jezelf of je leven doet, heb je toch  echt therapie nodig.

Nu horen alle staten van zijn bij het leven, soms ben je hyper, soms ben je down, meestal iets er tussenin. Maar we lijken te geloven dat geluk een hyperstaat is waar we naar moeten streven. Kijk maar hoe de reclame ons fantastische levens voorspiegelt, waar we alles wat er in zit uitpeuren. Lees de bladen, die je vertellen hoe je supergeluk voor elkaar moet krijgen.

Maar niet alleen actie wordt als hyperstaat verwoord. Rust is niet gewoon rust, maar is superrust geworden: “Ik heb fantastische meditatieve ervaringen, ik heb super intense yoga-ervaringen, ik ga dieper en dieper en dieper.”  Als je zegt dat je gewoon wandelt of wat oefeningetjes doet om rust te vinden, is dat bijna minderwaardig en moeten het op zijn minst urenlange natuurwandelingen zijn of veel pittige oefeningen zijn voor gevorderden.

Het  trieste is, dat door alle superlatieven mensen aan zichzelf twijfelen als ze niet in hyperstaat verkeren. Ze kunnen zelfs  denken dat ze depressief zijn, terwijl ze eigenlijk gewoon tevreden zijn.  Zeker in deze coronatijd is het goed om te kijken of je  de ene vorm van hyperen niet door een andere vorm van hyperen vervangt. Misschien is de uitnodiging het leven meer vanuit evenwicht te gaan zien. Jezelf niet meer voortdurend op te jagen naar het bereiken van fantastische en ongekende hoogten, vanuit de aanname dat dit geluk zou zijn.