Mensen zeggen vaak in iets te geloven en doen dan dingen die
daarmee in strijd zijn. In de volksmond heet dit hypocriet, maar vaak laat dit
onbewuste patronen zien.
In het algemeen wordt ons zelfbeeld bepaald door onze bewuste
overtuigingen. We vinden daar ook altijd bewijs voor en sluiten dingen uit die
ons iets anders vertellen. Onze overtuiging is onze waarheid geworden.
We raken ook sterk met onze overtuigingen geïdentificeerd.
Als iemand jouw overtuigingen bekritiseert, voelt dat als een persoonlijke aanval.
Daarmee ben je kwetsbaar en je raakt snel gekwetst.
Daar komt bij dat we niet zozeer bestuurd worden door onze
bewuste overtuigingen, maar vaak door onze onbewuste overtuigingen. Daar
hebben we in het algemeen geen of weinig vat op. Je zegt A te willen, maar doet
B.
Als mensen je wijzen op zo’n discrepantie tussen je
bewuste overtuigingen en dat wat je werkelijk doet, dan voel je je kwetsbaar en
gekwetst. Want ergens weet je dat het niet klopt, maar toegeven is toegeven dat
je geen beheersing hebt over jezelf, dat je onbewust reageert.
Veel mensen die gewezen worden op hypocriet gedrag worden
boos, gaan in de verdediging. Hun bewuste identiteit wordt namelijk ondermijnd.
Ze gaan liever in de ontkenning dan dat ze toegeven dat het onbewuste hun
integriteit beïnvloedt op het gebied hun zelf gecreëerde waarheid. Daarmee maken
ze de problemen voor zichzelf (en anderen) groter.
Het enige wat je kan doen als je jezelf op hypocriet gedrag betrapt,
eerlijk zijn en naar je onbewuste overtuigingen kijken. En als je een ander op hypocriet
gedrag betrapt, kan je in plaats van ze uit te schelden eens vragen waarom ze A
zeggen maar B doen, welke onbewuste patronen hieraan ten grondslag liggen. Niet altijd is het 'expres', soms onbewust. Uiteindelijk gaat het altijd over bewustwording, of je het nu leuk vindt of niet.
