Het ego houdt zichzelf in leven met fantastische idealen en intense angsten. Het ego doet je altijd streven naar het veranderen van de
realiteit, zodanig dat het helemaal past bij diens wensen, bij diens fantasie. Het
ego vindt het eigen ideaalbeeld goed, dat van anderen slecht. Die andere ego’s moeten
daarom wegwezen, het ego is doodsbang voor andere ego’s en bestrijdt deze te
vuur en te zwaard.
Het ego zit dus in non-acceptatie van de realiteit, accepteert het leven niet
zoals het is. Accepteert andere mensen niet zoals ze zijn of denken. Alleen degenen
die met zijn idealen mee willen gaan, die mogen blijven. Dan worden ego-verbondjes
gesloten, die echter meteen weer uiteenvallen, als er verschillen in idealen blijken
te zijn.
We zien dit in het klein en in het groot gebeuren, je
partner voldoet niet meer aan je ego-ideaalbeeld en moet dan weg. Een politieke
partij voldoet er niet meer aan, moet ook weg. Maar het ego zal nooit of te
nimmer vragen stellen bij zijn neiging om fantastische dus irreële idealen te
koesteren, met als keerzijde, intense angsten als die idealen niet lukken. Het
ego is ook nooit tevreden. Op het moment dat het ene ideaal is bereikt, verzint
hij wel een ander. Als je je ego gelooft, zal je nooit gelukkig zijn.
Acceptatie betekent in wezen dat je nuchter naar je leven
kijkt, je ego dimt. Misschien heb je niet de ideale relaties, de ideale
omstandigheden, het ideale lichaam of het ideale karakter. Nou en? De enige die
zich daar druk over kan maken is het ego. Probeer met meer liefde te kijken
naar je relaties, je omstandigheden, je lichaam, je karakter. Het ego kijkt
naar wat ontbreekt, liefde kijkt naar wat er is en is daar blij mee.
