Renée Merkestijn

Dualiteit laat de uitersten op een spectrum zien. Als je dit met een piano vergelijkt, dan zijn de hoogste en de laagste octaaf de beide polen.

In een harmonieus muziekstuk gebruiken we alle octaven, met iets meer middenoctaven en af en toe ook de hoogste en laagste. Als we alleen de hoogste of de laagste octaven gebruiken in een muziekstuk, klinkt het voor geen meter. Is dat ook niet zo in ons levenslied?

Maatschappelijk streven we niet naar harmonie in ons levenslied. We leren de laagste octaaf te vermijden, streven vooral naar de hoogste octaven. Hiermee raakt de harmonie zoek.

Wat zetten het woord Angst links en het woord Liefde  rechts. We zijn vooral bang om arm, onmachtig, doodziek en depressief te zijn. Om dat te vermijden streven we naar rijk, machtig, supergezond en hypergelukkig worden. Dat associëren we met Liefde. Maar klopt dit wel?

Wat als Liefde niet een uiterste is, maar het harmonische evenwicht van alle octaven? Dat de linkerpool angst geeft, weten we wel. Het is angstig om arm, machteloos, doodziek of depressief te zijn. Maar leeft een magnaat die rijk, machtig, supergezond en superblij is, wel zonder angst? Is dit wel het toppunt van liefde? Wat ik zie is dat mensen die alles lijken te hebben soms bijna manisch streven naar meer rijkdom en macht en bang zijn dat te verliezen.

Angst zit hierdoor aan beide kanten, in zowel de hoge als de lage octaven. Angst vooral ook voor elkaar, waardoor relaties uit balans raken. De armen zijn bang voor de rijken, de rijken zijn bang voor de armen. De machtelozen zijn bang voor de machtigen en andersom. Wat als ze nu gewoon allebei in angst gevangen zitten? Is dualiteit niet gewoon Angst, zit Angst niet verscholen in beide polen?

Is Liefde niet gewoon harmonie, bestrijkt Liefde niet alle akkoorden? Moet je in je levenslied niet liever op zoek gaan naar harmonie, het midden te zoeken? De angst verdwijnt als je de polen vermijdt en vanuit Liefde leeft, harmonie bewaart en vindt in alle akkoorden.