Het is bijzonder te zien hoe ons kabinet haar beleid probeert
door te zetten via noodwetten. Ofwel, het kan volgens de wet niet wat
ze doen, dus schakelen ze de wet uit via een noodwet. Dit is alleen mogelijk als je elk probleem
als crisis benoemt. Eerst waren er noodwetten in verband met corona, nu gaan ze die gebruiken in verband met klimaat en asielbeleid. Niet alleen
boerenbedrijven, maar ook woonhuizen kunnen dan worden onteigend.
Een noodwet
is niet anders het legaliseren van wetsoverschrijdingen door de overheid.
Politici nemen woorden in de mond als burgeroorlog.
Woorden als: het gaat de burgers pijn doen, maar toch zetten we het door, het kan niet anders.
Ze hebben de scenario’s al klaar om protesten te onderdrukken. Dat wordt allemaal openlijk
gezegd, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Welbeschouwd is het dan geen burgeroorlog, maar gaat de overheid in
oorlog met de eigen burgers.
In een land waarin een overheid wetten overschrijdt om de
burgers te dwingen, is het onprettig leven. De overheid baseert zich vooral op
modellen die alleen in eigen kring worden besproken, dus een theoretische
werkelijkheid. Ze maken plannen die politieke idealen vertegenwoordigen, maar
niet goed getoetst zijn. Idealen die ook nog eens veranderen met de dag, als ze niet
haalbaar blijken te zijn of problemen opleveren. Dan worden noodoplossingen verzonnen. We wilden bijvoorbeeld geen
kolen meer stoken, maar nu de nood aan de man is, toch maar weer wel. Dat is waar het toe leidt, als de werkelijkheid je theorie
inhaalt.
We worden bestuurd door politici die van de ene crisis naar
de andere rennen als kippen zonder kop. Politici die willen werken met noodwetten en
noodoplossingen om hun theoretische model in te voeren en de burgers willen
dwingen daaraan mee te doen.
Het gevaar van dit soort idealistische politieke systemen kennen we allemaal. Het neigt dan dictatoriaal te worden, omdat het ideaal koste wat het kost moet worden doorgezet.
