Ik las een berichtje over het Groningse studentenleven. Ze
zorgen voor ruimtes waar mensen tijdelijk de vele prikkels kunnen ontlopen. Weer
bij kunnen komen, van bijvoorbeeld het feesten, om daarna weer verder te feesten.
Hoewel ik het toejuich dat er aandacht is prikkelgevoeligheid,
stoort het me dat de grote hoeveelheid prikkels normaal wordt gevonden. Het feesten
moet vooral doorgaan. Als je er moeite mee hebt, mag je even bijkomen, maar
daarna moet je eigenlijk weer door, anders ben je een watje.
Hetzelfde geldt voor prikkels van alle schermpjes,
televisie, gsm. Het schermgebruik is gigantisch toegenomen en wordt alleen maar
meer. Je ogen worden voortdurend belast met lichtflitsjes. Alles wordt digitaal. Haast niemand vindt dat de maatschappij daarin een
stap te ver gaat. Het wordt aan de individuen overgelaten. Als je last hebt van
die prikkels, moet je zelf maar minderen. Hoe dan? Op school niet meer naar schermpjes
kijken dan? Niet meer op social media gaan, waar al je vrienden zitten? Dat is zeker
voor jongeren geen optie, dan vallen ze buiten de boot. Dus sociaal gezien is
nee zeggen lastig.
Realiseer je dat de maatschappelijke ontwikkeling een woeste
stroomversnelling is waarin je gevangen kan raken. Je komt nooit meer aan de
kant, je raakt continu geprikkeld. Dat niet alleen, die prikkels werken ook nog
eens verslavend, dus ‘iets in jou’ wil ook meedoen.
Een belangrijk punt is, dat je via prikkels alleen maar aan het
reageren bent op de buitenwereld. De buitenwereld gaat jou beheersen. Je wordt
continu bezig gehouden. Je raakt je ware zelf, je rust, je creativiteit kwijt. Je
gaat daardoor ook steeds heftiger, steeds gestrester reageren.
Het is tijd dat we gaan nadenken of we wel zo’n maatschappij
willen, waar mensen continu geprikkeld worden en alleen nog maar gestrest reageren.
Digitalisering heeft goede kanten, mits we zorgen dat deze ons niet gaat overheersen
en het onze ware natuur gaat overschaduwen.
