Renée Merkestijn

Alle mensen zijn hier om een bepaald perspectief van het alomvattende bewustzijn te beleven en te ontwikkelen. Het grote bewustzijn groeit via elk mens en dat bewustzijn doet dit in principe vanuit liefde.

Mensen zijn echter vergeten wie ze werkelijk zijn en daarom ook vaak van liefde afgedwaald. We zijn overgestapt van liefdevol denken naar oordelend denken. Wat we denken, bepaalt ook hoe we leven.

We hebben geleerd alles in goed en slecht in te delen, want dualisme en oordeel hebben een sterk verband. We streven naar idealen en zijn bang voor het tegendeel en raken in de stress.

Vanuit eenheidsbewustzijn zien we dat ieder ander mens, alles wat leeft, net als wijzelf, facetten van dat ene bewustzijn zijn. Dat een aanval op de ander ook een aanval op onszelf is.

In plaats van alles in goed en slecht in te delen, kunnen we oordeel achterwege laten en kiezen te leven vanuit liefde en creativiteit. We kunnen anderen vrijlaten hun eigen perspectief te ontwikkelen. We kunnen al of niet perspectieven delen met elkaar, allemaal zonder oordeel, net wat past bij onze ontwikkeling.

Het perspectief van de ene mens zal op bepaalde momenten een aanvulling op het jouwe zijn, maar soms ook niet. Ieder mens volgt een eigen pad naar bewustzijnsgroei, vanuit een eigen perspectief en samen doen we dat gehele bewustzijn groeien.

Van de 17,8 miljoen Nederlanders, eten 16,9 miljoen Nederlanders vlees. Dus bijna alle mensen eten vlees. Het is een kleine, wat selecte groep die geen vlees eet. 

De maatregelen om melkvee en slachtvee te beperken, zorgen dat de prijzen van vlees en melk en zuivelproducten hard stijgen, want die producten worden schaarser. Vlees, melk en zuivel zijn daarom voor veel mensen haast niet meer te betalen. 

In plaats van innovatie in de veeteelt, wordt gekozen voor het verwijderen van vee, wat zal leiden tot voedselschaarste onder het grootste deel van de Nederlanders. Want het is zeker niet eenvoudig over te schakelen op een dieet zonder vlees en dan ook nog eens gezond te blijven.

De kleine groep van 1 miljoen mensen vertelt de grote groep van 17 miljoen andere Nederlanders dat ze slechte mensen zijn omdat ze vlees eten. Er wordt hen nog een schuldgevoel aangepraat. Het eten van vlees wordt ontmoedigd via de portemonnee, terwijl er geen aanmoediging of goede voorlichting is over de alternatieven en ook nog eens vrije keuzes worden beperkt.

De industrie speelt hier slim op in. Er worden allemaal bewerkte nepproducten gemaakt, die vaak slechter zijn dan vlees of melk of zuivel. Maar voor die nepproducten betaal je de hogere prijzen van het oorspronkelijke product.

We zeggen nu dat we de natuur en dieren redden, maar mensen zijn blijkbaar van die reddingsactie uitgesloten, want die maken we arm en potentieel ongezond. 

Mensen hebben geleerd om alles te willen controleren, uit angst. Wat betekent dat ze zichzelf, anderen of omstandigheden proberen te sturen en begrenzen volgens de eigen wensen en boos worden als dat niet lukt. Tegelijkertijd worden mensen als ze zich begrensd en gestuurd voelen ook weer boos, dus gaan tegen diezelfde controle in. Boosheid en controle zijn twee aspecten van dezelfde angst. Alleen bange mensen willen alles controleren of laten zich controleren, wat gepaard gaat met boosheid.

Momenteel komen angsten sterk boven, omdat de oude manieren van denken en doen aan het veranderen zijn. De reacties zijn daardoor boosheid en controle. In wezen proberen veel mensen nu de eigen angsten voor alles wat gebeurt en angsten voor de toekomst af te dekken via boosheid en controle. Pietje probeert Jantje te controleren met boosheid, Jantje is daar weer boos om en probeert Pietje te controleren. En allebei zijn ze bang.

We zitten in een tijd van verandering, wat angstig is omdat we geen vertrouwen leerden hebben in onszelf of in het leven zelf. Velen reageren daarom vanuit controle en boosheid. We reageren als de boom die in een storm staat en niet wil buigen. Als een boom die stam en takken zo stijf mogelijk houdt, waardoor de stam en takken juist zullen afbreken.

Laat angst, boosheid en controle los en geef je over aan het leven in deze tijden van verandering. Weet dat de storm over gaat. Wees in de tussentijd zo flexibel mogelijk, laat het controleren los, heb vertrouwen. Want die tijd van angst, boosheid en controle beginnen we achter ons te laten.

We gaan richting vertrouwen en flexibiliteit, dat is nu nog wennen, maar over een paar jaar weten we niet beter. Dus zie het als een leerschool, we oefenen nu alvast in capaciteiten als flexibiliteit en vertrouwen. 

Als mensen niet van zichzelf houden, komt dit vaak naar voren via projectie op lichamen, op uiterlijkheden, in de vorm van negatieve kritiek. Die negatieve kritiek kan zich op je eigen lichaam en uiterlijk richten of op het lichaam en het uiterlijk van anderen.

Als je het op eigen lichaam of uiterlijk projecteert, zorg je niet goed voor je lichaam, of zorgt er juist op overdreven wijze voor. Veel mensen zijn bijvoorbeeld te dik, of proberen zichzelf te verbeteren, tot aan operaties toe Hierdoor neemt het zelfkritische toe, neemt de innerlijke pijn toe. Plus je krijgt te maken met mensen die hun eigen gebrek aan zelfliefde op jouw lichaam en op jouw uiterlijk projecteren.

Als je het op andermans lichaam of uiterlijk, heb je regelmatig commentaar op het lichaam of uiterlijk van andere mensen. Je hebt commentaar op dikkere mensen, of op mensen die operaties ondergaan. Door die ander met commentaar pijn te doen, verlicht je tijdelijk de eigen innerlijke pijn. Maar raakt die pijn niet kwijt ermee, integendeel, je wordt vaak steeds kritischer.

Mensen die zelfliefde kennen, doen zichzelf geen pijn, doen evenmin de ander geen pijn, op geen enkele manier. Ze projecteren hun pijn niet op lichamen of uiterlijkheden. Ze proberen alleen iets te doen aan de eigen pijn, door hun zelfliefde te laten groeien, zodat ook alle projecties stoppen. 

Democratie baseert zich op vrijheid van meningsuiting. In zo’n stelsel mag je mening uiterst links zijn, uiterst rechts zijn en alles wat daar tussenin zit. Dat betekent dat je meningen en oplossingen zal   tegenkomen waar je het totaal niet mee eens bent. In een democratie is er vaak een hoop gesteggel over meningen en keuzes. De richting is ook vaak onduidelijk, soms bewegen we wat naar links, dan een tijdje naar rechts. Dus democratie is per definitie rommelig.

Daar komt bij dat mensen niet altijd consequent in hun meningen. Zo kan je een conservatieve Christen misschien veroordelen, maar tegelijkertijd een conservatieve Islamiet accepteren, of andersom. Zo kan je geweld door linkse activisten accepteren, maar geweld door rechtse activisten veroordelen, of andersom. Menselijke waarden kunnen zelfs voor de ene mens gaan gelden en voor de ander opeens niet meer. Dat is ook weer rommelig.

Nu vinden mensen al die verschillende meningen en richtingen onduidelijk, onprettig of zelfs gevaarlijk en dan lijkt autoritair denken een oplossing te bieden. Vanuit autoritair denken proberen mensen elkaar in een bepaalde denkrichting te sturen en andere denkrichtingen te verbieden. Dat gaat er vaak verhit aan toe. Hoe meer men aan autoritaire sturing hecht, hoe meer men zich autoritair zal gaan gedragen en in strijd zal gaan met de ander.

Binnen een democratie is het zelfs mogelijk, dat een bepaalde groep een autoritaire leiding nastreeft en de andere meningen geen kans geeft. Want autoritair denken geeft mensen zekerheid. Binnen een democratie kan men het rommelige zo erg gaan vinden, dat uiteindelijk zelfs een autocratie ontstaat, waarin maar één mening en één oplossing is toegestaan in een land. Dan is de vrijheid van de ene mens, de onvrijheid van de ander geworden, dan is democratische  vrijheid verdwenen.

De kunst van democratie en van vrijheid van meningsuiting is in wezen leren omgaan met totaal verschillende meningen. Het gaat erom de valkuil te vermijden andere meningen af te keuren, te bestrijden of te onderdrukken. Want als je dat doet, kom je al snel in een autoritaire samenleving terecht, wat het einde van de democratie en vrijheid van meningsuiting inluidt. Daarom is democratie voor veel mensen een van de moeilijkste vormen van bestuur.  

Veel mensen hebben moeite met ouder worden en zijn. Ze geloven dat ouderdom hun levensgeluk in de weg staat, maar het is in werkelijkheid onze aangeleerde manier van denken over ouderdom, die het geluk in de weg staat. Ze denken zichzelf  'vroeg oud', denken als een 100-jarige, terwijl ze misschien nog maar 60 of 70 zijn. Wat je denkt, bepaalt wat je ervaart. Dit zijn een paar van de negatieve denkwijzen en de gevolgen.

Mensen zijn bang om minder gezond of lichamelijk en geestelijk beperkt te raken. Dat kan inderdaad gebeuren, maar het is vooral een probleem als je deze dingen verwart met jouw identiteit en het ouder worden als verlies van jouw identiteit ziet. Je bent jezelf aan het vergelijken met je jongere zelf of met jongere mensen en kijkt niet meer naar wie je werkelijk bent, je leeft in het verleden. Je bent nog steeds volledig mens, kan nog steeds keuzes maken in je leven, prioriteiten stellen, genieten van dingen, liefde geven en ontvangen. De invulling is anders, de uitdagingen zijn anders, maar het leven gaat altijd door.

Mensen zijn bang om alleen en eenzaam te raken als ze ouder zijn. In jongere jaren ben je misschien door je werk en je kinderen hele dagen omringd geweest met mensen. Ouderen vergeten wel eens dat al die contacten niet altijd even leuk waren en veel energie kostten. Sommige oudere mensen nemen genoegen met contacten die hen helemaal niet zo blij en gelukkig maken. Als je kwantiteit boven kwaliteit gaat stellen, staat dit je geluk in de weg. Ook hebben jongere mensen vaak niet de ervaring van bevriend te zijn met zichzelf, in dieper contact te zijn met zichzelf, zoeken het nog in de buitenwereld. Ouderen leren dat geluk wel in de binnenwereld te vinden, vinden nieuwe wegen om zich gelukkig te voelen.

Mensen zijn vaak bang dat het ‘te laat’ is voor van alles, dat het ‘niet meer kan’.  Die gedachten beperken je meteen. Het zorgt dat je geen mogelijkheden meer onderzoekt, maar eigenlijk alleen bezig bent met onmogelijkheden. Je kan op elke leeftijd een nieuwe vaardigheid aanleren, een studie doen, op vakantie gaan, samen gaan wonen of alleen gaan wonen en mensen ontmoeten, gezonder leven. Je kan op elke leeftijd doen wat je blij en gelukkig maakt, het is nooit te laat daarvoor. Misschien veranderen prioriteiten en tempo, maar het openstaan voor vernieuwing zorgt dat je fit en energiek blijft.

Oudere mensen zijn zich meer bewust van ballast in hun leven. In plaats van deze aan te pakken, houden ze daar vaak aan vast omdat dit zogenaamd bij die levensfase hoort en ze er op onbewust niveau aan gehecht zijn. Ze vinden het moeilijk spullen weg te doen, want daarmee lijkt hun oude identiteit te verdwijnen. Ze geven het op om fysiek, emotioneel en mentaal oud zeer te verwijderen, gaan er soms zelfs meer over praten, kijken er niet meer aan voorbij, waardoor ze zich naar voelen. Met opruimen van het oude maken we plaats voor het nieuwe. Ook als je oud bent, kan je nog steeds opruimen en op nieuwe wijze verdergaan.

Het komt er op neer, zet alle ideeën over ouderdom en haar beperkingen en onmogelijkheden opzij, zie het als een nieuwe levensfase met nieuwe mogelijkheden en uitdagingen. 

Misschien ken je die mensen wel, die heel aardig lijken, maar steeds net even een opmerking tussendoor plaatsen die je pijn doet. Maar wel zodanig dat je denkt dat het aan jou ligt, dat je misschien te gevoelig bent, dat je hun bedoelingen verkeerd interpreteert, of dat je aan jezelf gaat twijfelen. Meestal gaat het om ondermijnen van jouw enthousiasme of jouw prestaties. Even wat voorbeelden.

Je bent aan het lijnen, maar krijgt steeds suggesties dat je het vast niet kan volhouden, of ze vertellen je dat ze nog steeds niets aan je kunnen zien.

Je hebt met veel moeite hulp in de huishouding geregeld omdat je het zelf door ziekte niet meer kan, maar bij een bezoekje hebben ze kritiek op iets in jouw huishouden, je hebt het in hun ogen niet goed geregeld.

Als je ziek bent, weten ze te vertellen dat ze zelf nog veel zieker zijn geweest en bagatelliseren jouw ziekte.

Als je blij vertelt dat je een paar nieuwe klanten hebt, vertellen ze dat zijzelf of bekenden het veel beter doen dan jij, of noemen een eerder verlies van klanten dat jij in het verleden had.

Als je gezellig met vrienden bent uit geweest, hebben ze iets onvriendelijks van je vrienden of uitje te zeggen, of zijn blij voor je dat je eindelijk eens iets leuks hebt te doen.

In het algemeen zijn dit mensen die vinden dat ze zelf te weinig aandacht krijgen en dit op een steelse manier proberen te krijgen en daarbij hun onderliggende frustraties uiten. Ze willen erkenning en controle, maar vermijden directe confrontatie. Ze trekken de aandacht, maar zetten andere mensen hierbij in een lastige positie, dus het is manipulatief gedrag.

Je kunt eventueel benoemen dat hun opmerking niet erg positief of waarderend of ondersteunend overkomt. Meestal zullen ze daar allerlei redenen voor geven, zoals realistisch zijn. Of ze zeggen dat het goed bedoeld was. Maar als mensen dit gedrag vaak vertonen, heb je echt te maken met een patroon. 

Eigenlijk zijn er maar twee manieren om hiermee om te gaan. Deze mensen vermijden. Als dat niet mogelijk is, ze niet veel vertellen over jouw leven en vooral neutraal blijven.

Let op dat je niet probeert te 'compenseren', ofwel ongemerkt probeert hun negativiteit te vermijden. Dus niet extra positief over je leven praten als tegenwicht voor hun gedrag. Kijk ook uit voor hen willen sussen. Dus als je iets positiefs vertelt, probeer dan niet meteen zelf iets negatiefs te noemen om hun te sussen, onder het mom van realisme.

We hebben de laatste decennia in Nederland veel welvaart, welzijn en zekerheid gekend en hebben een bepaalde manier van leven geleid vooral gericht op consumeren. Daar zijn we aan gewend geraakt, we zijn dit gaan verwachten voor de toekomst. Maar er komen steeds meer scheuren in het maatschappelijke weefsel. Alles wordt anders. We staan m.i. voor een maatschappelijke omwenteling die te vergelijken is met het begin van de Renaissance of van de Industriële revolutie.

Veel mensen raken nu van streek, of ze nu aan de top zitten of onderaan de piramide. Sommigen proberen door te gaan op oude manier, aangevuld met het plakken van pleisters. Anderen zoeken naar oplossingen in extremen, door het beleid rechtser of linkser te laten worden. Sommigen hopen dat A.I. voor ons gaat zorgen, anderen zijn er juist bang voor. Maar alles volgt nog steeds de oude kaders en denkwijzen, wat meteen de beperking ervan weergeeft.

Bij grote omwentelingen zijn er werkelijk nieuwe denkwijzen nodig. Her en der zie je al mensen die daarmee bezig zijn, of het in ieder geval proberen. Als ‘gewoon mens’ is het handig als je dit beseft en erover nadenkt, zover dat mogelijk is. Een vast toekomstscenario zoals we eerder kenden, geldt niet meer.

In plaats van onzeker en bang te worden, is het handig eerst je eigen basis te versterken. We hebben de afgelopen decennia in wezen onze basis verwaarloost. Dus wat is je eigen basis dan? Leef zo gezond mogelijk. Leef zo eenvoudig mogelijk. Bewaar je autonomie, praktisch en financieel. Zorg dat je allerlei vaardigheden ontwikkelt, zodat je jezelf kan helpen en werk kan vinden, niet afhankelijk bent. Werk samen met elkaar. Praat eens met anderen over een andere manier van leven.

Sommige mensen zijn graag alleen, zijn wat introverter dan andere mensen, veel HSPs herkennen dit wel, maar daar komt wat bij. Introversie heeft namelijk vaak een relatie met corticale hersenactiviteit, wat een diepere introspectie en een grotere intellectuele focus geeft. Dit wordt geassocieerd met een hoog IQ, met hoogbegaafdheid. Bij introversie gecombineerd met zo’n hoger IQ, behoor je tot een wat kleinere groep mensen dan gemiddeld, ben je vaker liever alleen om je tijd aan introspectie en intellectuele zaken te wijden.

Het alleen zijn zorgt dat je in verbinding bent met wie je werkelijk bent. Je kan rustig nadenken over het leven, je verdiepen in filosofie of wetenschap, boeken lezen of mediteren. Je kan opgaan in wandelen in de natuur, reizen waar je maar wilt, of gewoon rustig in je tuin zitten. Je kan focussen op creatieve processen, of je nu schildert of schrijft of musiceert.

Als je zo in elkaar zit, geeft contact met te veel mensen of mensen met een heel andere aard overprikkeling of het voelt oppervlakkig. Je energieveld wordt gebombardeerd met informatie, die wel verwerkt moet worden, maar niet altijd interessant of voedend is, dus energie kost. Daarom kies je dan liever voor één op één verdiepende contacten, want dat geeft energie.

Introverte mensen met een hoger IQ hebben uiteraard ook mensen nodig, maar zijn of worden daar meestal selectiever in dan extravertere mensen. Het is wel lastiger de juiste contacten te vinden, omdat veel mensen extraverter zijn en/of minder op introspectie of intellectuele zaken gericht. Die mensen krijgen juist energie van veel praten, veel doen, veel meemaken, het gezellig hebben, terwijl de behoefte aan verdieping wat minder groot is.

Mocht je jezelf herkennen, denk dan niet dat er iets aan je mankeert, maar accepteer jezelf zoals je bent en leef vanuit je eigen unieke aard. Dat dient ieder mens te doen, of je nu introvert of extravert bent, graag onder de mensen bent of liever alleen, of je nu wel of niet graag introspectief of intellectueel bezig bent. 

Overprikkeld zijn is overbelasting van je zenuwstelsel. Je kunt alle prikkels niet meer goed verwerken, het zijn er te veel. Bij stress is je zenuwstelsel geactiveerd om gevaren te bestrijden via vechten en vluchten.

Overprikkeling en stress stimuleren elkaar. Overprikkeling voelt alsof je in gevaar verkeert, wat stress geeft. Bij stress komen extra prikkels binnen door verhoogde alertheid. Je sympathische zenuwstelsel slaat aan.

De allerbelangrijkste maatregel om overprikkeling en stress te verminderen en te voorkomen is het creëren van rust en structuur.

• Beperk bewust alle prikkels, zoals lawaai, fel licht of overvolle agenda’s.
• Bouw regelmatig rustmomenten in, zoals korte pauzes of ontspanningsoefeningen.
• Zorg dat je zo gezond mogelijk slaapt.
• Stel duidelijke grenzen voor jezelf in je leven.

De gemiddelde mens bestaat niet. Jung beschreef hoe in wetenschap, statistiek en in de politiek wordt uitgegaan van de gemiddelde mens, van het statistische gemiddelde van groepen. Er wordt niet meer gekeken naar wat mensen individueel nodig hebben of doen, maar wat die niet-bestaande gemiddelde persoon nodig heeft of doet. Als je alleen daarnaar kijkt, verlies je de individuele realiteit van de mens uit het oog.

Hij vergeleek het met gemiddelde van stenen. Een steen van gemiddeld 100 kilo moet op een bepaalde manier worden behandeld. Maar kan je een steentje van 1 gram of een kei van 1000 kilo wel op diezelfde manier behandelen, op basis van dat gemiddelde van 100 kilo?

Hij wees op gevaar van massavorming en dictaturen door te werken met het idee van gemiddelde mensen. Mensen zijn dan geen individuen meer, maar worden een soort homogene massa, een massa met de kenmerken van de gemiddelde mens die niet eens bestaat. Daar stuurt men dan op binnen een groep of land of organisatie.

De werkelijke belangen van individuele mensen verliest men zo uit het oog. De leiders van die groep gaan zichzelf ook vormen aan de hand van gemiddelde eigenschappen , die naar hun idee voor de leiding van de gemiddelde mens nodig zijn. De individuele mens raakt compleet verloren, bij zowel de leiders als de deelnemers van een groep.

In een wereld die bol staat van abstracte kennis, modellen, gemiddelden raakt de individuele mens uit zicht. We gaan hierdoor al heel snel richting een systeem wat we dictatoriaal communisme zouden kunnen noemen als we die focus op gemiddelden niet loslaten. Want dan moet elk individu zich aanpassen aan de niet bestaande gemiddelde mens.

Dat is ook de reden dat zoveel mensen vast komen te zitten in ‘het systeem’, omdat het systeem op de gemiddelde mens is gebaseerd. De menselijke maat, het uitgaan van een individueel, levend, ademend, uniek mens, mag terug, als we een maatschappij willen waarin alle mensen zich prettig kunnen voelen.

We verwarren mensen helpen vaak met mensen redden. Bij helpen zorg je goed voor jezelf en de ander. Bij redden gaat dit koste van jezelf én ten koste van die ander. 

Mensen voelen zich graag de redder van de wereld. We houden van mensen die altijd met anderen bezig zijn, die krijgen veel waardering en lintjes. We houden van mensen die vanuit idealisme wereldproblemen proberen op te lossen. Helpen is prima. Redden kost echter verhoudingsgewijze te veel tijd, geld en energie en neigt naar opoffering. Redders zijn vaak bang egoïst te worden genoemd als ze het niet doen. 

Mensen helpen zorgt dat jijzelf en de ander zich blij voelen, er ontstaat plezier en dankbaarheid, wederzijdsheid. Mensen redden gaat echter ten koste van jezelf en ten koste van die ander, al hebben we dat meestal niet in de gaten. Je neemt bij redden de verantwoordelijkheid van anderen over, creëert afhankelijkheid. Redden zorgt dat je dat je gelooft dat die ander het niet redt zonder jouw hulp en uiteindelijk wordt dat ook zo gecreëerd.

Bij helpen is er gelijkwaardigheid en evenwicht, bij redden verschuift dit naar ongelijkwaardigheid en onevenwichtigheid. Mensen zijn dankbaar als ze geholpen worden, maar bij redden worden ze eerder boos. Degene die gered wordt voelt zich namelijk afhankelijk van je, voelt zich jouw mindere, wat tot boosheid kan leiden. En als je ermee stopt, worden ze ook boos, want ze weten niet meer hoe ze het zelf moeten doen, of willen het niet meer zelf doen, juist door het afhankelijkheidspatroon dat je creëerde. 

Zorg voor anderen wordt bij redden belangrijker dan zelfzorg, dan vind je onbewust dat een ander mens belangrijker is dan jijzelf en ontleen je eigenwaarde aan dat redden. Het is alsof het redden van de wereld ten koste van jezelf moet gaan. Het redden kost je uiteindelijk al je geld, al je tijd en al je energie, omdat je anderen voor hun overleven afhankelijk maakt van jou en jij je leven alleen aan anderen besteedt. 

Zonder zelfzorg kan je uiteindelijk niet meer voor anderen zorgen, want dan stort je in en moeten anderen misschien zelfs voor jou zorgen. Het is maar de vraag of ze dat kunnen of willen als je jarenlang voor hun hebt gezorgd. Zonder zelfzorg kan je de wereld schoner of mooier hebben gemaakt, maar heb je jezelf mogelijk verwaarloosd en kan er zelf niet meer van genieten en hebt vaak ook nog eens je gelijkwaardige relaties verwaarloosd. Dus de vraag is altijd, hoe ver wil je gaan? Waar verandert helpen in redden ten koste van jezelf?

We zien dit redder-syndroom ook in de politiek en bij veel instanties terug, dus op collectief niveau. Dan wordt het helpen veranderd in redden. Redden gaat het ten koste van onszelf, we offeren onszelf op. We zorgen als Nederlanders graag voor het klimaat en dat kost veel geld, tijd en energie. We zorgen voor de arme mensen in de hele wereld en laten ze hier wonen en dat kost veel geld, tijd en energie. Helpen is prima, maar door te gaan redden, putten we onszelf uit en maken we anderen afhankelijk van ons, wat tot boosheid kan leiden. 

Nederland is een rijk land, veel mensen hebben AOW, pensioenen, spaargeld, overwaarde, waar ze eerder veel tijd energie in hebben gestoken. Nu wordt een groot deel daarvan door de politiek overgeheveld naar andere mensen die het slechter hebben en naar grootse idealen op gebied van klimaat. Ook hier moeten we dezelfde vraag blijven stellen, hoe ver willen we gaan? Waar verandert ons helpen in redden, waar gaat dit ten koste van onszelf?

Stop niet met elkaar en de wereld helpen, stop wel met elkaar en de wereld redden. Redden moet weer helpen worden, dus zonder verlies van zelfzorg. Dat is geen egoïsme, maar puur noodzakelijke zelfzorg. Pas als we goed voor onszelf zorgen, kunnen we andere mensen helpen. Als we de ander helpen, niet proberen te redden, kunnen die mensen ook leren voor zichzelf te zorgen, worden ze niet meer afhankelijk van ons en ook niet meer boos. 

Als we ervaringen energetisch bekijken, heeft alles een bepaalde trilling of frequentie. Hoe hoger de frequentie, hoe lichter en liefdevoller we iets ervaren. Soms matchen frequenties in een situatie of relatie. Een match in frequentie ervaren we als harmonie. Zonder die match, ervaren we dat als disharmonie.

In wezen streven mensen naar harmonie, naar een match in frequentie. Niet alleen naar harmonie, maar we streven ook naar een steeds hogere frequentie. In dagelijkse termen benoemen we harmonie als: het klikt, het past bij ons, ik word er blij van, het voelt goed, ik vind het mooi etc.  Op dieper niveau zijn we op zoek naar een frequentie die overeenkomt met onze ziel.

Als eerdere overeenkomst in frequenties verandert, raakt de bestaande harmonie verstoord en gaan we op zoek naar een nieuwe match en harmonie. Meestal op een hoger niveau, want onze ziel heeft een hoge frequentie. In menselijke termen, we zijn een relatie of situatie ontgroeid, het past of klopt niet meer, we voelen ons niet meer thuis daar. Als we die harmonie willen herstellen, proberen we eigenlijk weer onze frequentie met die andere frequentie te matchen, de harmonie terug te brengen.

De kunst is harmonie te zoeken, maar niet op een lager, maar op een hoger energetisch niveau, eentje met meer liefde en plezier en creativiteit. Het risico is dat we ons aanpassen aan mensen of omgevingen met een lagere frequentie, onszelf tekort doen, opofferen, beperken, kleiner maken.

Als de frequentie in de bestaande situatie niet kan worden verhoogd, is het tijd om mensen en omgevingen te zoeken die wel die hogere frequentie hebben die je zoekt. Gun jezelf de tijd daarvoor, soms duurt het even voor de oude energetische patronen losgelaten zijn. Pas dan wordt het makkelijker een nieuwe match te vinden.

Het bombardement aan informatie via nieuws en social media tast ons geheugenproces aan, want door overprikkeling worden onze ervaringen niet meer goed in ons lange geheugen opgeslagen. Dit betekent dat ons idee van wie we zijn, de identiteit die we opbouwen uit persoonlijke ervaringen, wordt ondermijnd. Onze identiteit of persoonlijkheid wordt uitgewist en vervangen door de duizenden fragmentarische verhalen die ons dagelijks worden voorgeschoteld. We kunnen daardoor apathisch worden of geïrriteerd en zelfs onze eigen doelen vergeten.

Onze aandacht raakt versnipperd, ons werkgeheugen raakt overbelast, door dopamine kunnen we ons niet meer concentreren en we hebben geen tijd meer voor zelfreflectie, wat nodig is voor een goed zelfbeeld, ons identiteitsbesef.

Omdat we niet meer weten wie we zijn, raken we makkelijk beïnvloedbaar. Het nieuws hoeft ons maar te vertellen ons dagelijks bezig te houden en boos te worden op Pietje Puk en we worden boos op Pietje Puk en besteden onze tijd en energie daaraan. Het gevolg is dat we ons geestelijk steeds leger gaan voelen en ons geheugen steeds slechter wordt. We vergeten dingen die werkelijk belangrijk zijn voor ons, onze geest raakt wat mistig, we verliezen focus. We worden als mens afhankelijk van die continue input van buitenaf.

We bouwen door die overprikkeling onze identiteit niet meer zelf op, maar laten het in wezen over aan de buitenwereld. We maken geen keuzes meer in denken, voelen en doen, maar worden erin gestuurd en niet in de goede richting. Het nieuws en social media zijn namelijk niet gericht op vredig en gelukkig leven.

De enige manier om ons geheugen weer te herstellen en onszelf weer te gaan zijn, is om eerst eens die eindeloze stroom aan informatie los te laten. In plaats daarvan heel bewust te gaan kiezen voor wat we werkelijk willen in ons leven, dat te gaan doen en ons geheugen en onze identiteit weer op te bouwen, weer helder te worden.

Vaak volgen we in ons leven vaste patronen, vanuit de automatische piloot. Als je merkt dat je dagelijkse leven geen diepe vervulling meer geeft, is het tijd hier stap voor stap verandering in te brengen. Je hele leven in één keer omgooien is meestal een te grote stap

Kijk eerst eens waar je leeft vanuit patronen, die je niet eens echt blij maken, die je uit gewoonte doet of omdat het ‘moet’ van jezelf. Bijvoorbeeld op social media zitten, terwijl je liever zou lezen of schilderen of wandelen. Bijvoorbeeld snoepen, terwijl je liever gezond zou eten. Bijvoorbeeld dingen die je uitstelt en je ergeren, bijvoorbeeld de rommel van de vorige dag laten liggen.

Begin met kleine veranderingen in de ochtend, doe dit als eerste! Daarmee heb je meteen een gevoel van vervulling en dat motiveert je weer voor de rest van de dag.

Als je dolgraag een boek wilt lezen of een taal wilt leren en er niet aan toe komt, neem er dan ’s morgens een kwartiertje de tijd voor. Als je dolgraag meer wilt bewegen, ga je 10 minuten wandelen meteen na je ontbijt. Als je minder wilt snoepen en gezonder eten, begin dan met een proteïnerijk ontbijt of eentje met langzame koolhydraten roggebrood of havermout, dat geeft meeste energie en stilt de honger.

Je kan ook zorgen dat de ochtend prettiger wordt, door voor je naar bed gaat de rommel op te ruimen en laatste afwasje te doen, zodat je bij het opstaan je niet meteen ergert of tijd moet besteden aan vervelende klusjes.

Dit kan je als het allemaal wat makkelijker gaat naar je hele dag uitbreiden. Probeer nieuwe gewoonten aan bestaande gewoonten toe te voegen of slechtere gewoonten ermee te vervangen. Als je 's middags bij de thee chocola at en dit niet wilt, neem je in plaats daarvan een paar tomaatjes of nootjes. Als je je huis te vol vindt, kies je op dagen dat vuilnis wordt opgehaald iets uit dat je nu ook kan weggooien.

Maak een lijstje van hoe je zou willen dat je dag en leven eruitzag, met vooral dingen die je echt leuk vindt om te doen. Pas dat stukje bij beetje in op de diverse levensgebieden, bijv. werk/studie, gezondheid, relaties, persoonlijke ontwikkeling.

Het zijn vaak de kleine dingen die al een heel verschil maken in je leven en je allemaal bij elkaar het gevoel van vervulling geven. Begin altijd met de kleine dingen. Als je eenmaal dingen meer naar je zin hebt gemaakt, is het maken van grotere stappen makkelijker. Dan kan je een andere baan zoeken, of een studie gaan doen, mede omdat er meer ruimte is gekomen in je leven en je meer energie hebt gekregen. 

Het gebruik van A.I. neemt met rasse schreden toe en gaat steeds meer ons leven bepalen. Sommigen vinden dat gevaarlijk, anderen vinden het een zegen. Alleen, we hebben er wel mee te dealen. Daarom een paar gedachten hierover.

A.I. informatie is en blijft mensenwerk. Of je nu een boek leest, iemand je iets vertelt, je iets in Wikipedia opzoekt of A.I. gebruikt, je moet alles altijd kritisch bekijken en nader onderzoek doen. Want hoewel A.I. feiten kan verzamelen, zijn het mensen die bepalen waar A.I. informatie op moet halen en de interpretatie van feiten is ook altijd weer mensenwerk. Controleer altijd de A.I. bronnen, A.I. moet ze opnoemen. Zie A.I. als een mens of een bedrijf met een bepaalde hoeveelheid kennis en een bepaalde mening, gebruik het niet voor waarheidsvinding.

Alles wat wordt ontwikkeld kan in positieve zin en in negatieve zin worden gebruikt, als hulp of wapen. Het gaat om de intentie, het doel. A.I. kan helpen dingen te creëren, maar ook om dingen te vernietigen. A.I. kan mensen ondersteunen, maar mensen net zo goed beperken. Het is maar net hoe A.I. wordt ingezet.

A.I. ontslaat je van geen enkele verantwoordelijkheid. Zoals nu soms wordt geroepen, de computer maakte een fout, zal straks worden geroepen dat A.I. een fout maakte. Je blijft zelf verantwoordelijk, alles wat A.I. produceert moet je controleren. Dit betekent dat de zo verheerlijkte tijdwinst en ogenschijnlijk hogere productiviteit vaak alleen wordt gehaald, als je gemakzuchtig wordt. Gemakzucht betekent risico op fouten en het herstel hiervan kost meer tijd dan controle. Dit betekent ook dat het verwachte banenverlies uiteindelijk mee zal vallen en er meestal nieuwe banen ontstaan. Net als met de automatisering en internet gebeurde.

Het voordeel van A.I. is wel, dat je relatief snel je voorbereidend onderzoek kan doen op welk terrein dan ook, economie, politiek, culturele informatie, wetenschap, een boek schrijven, etc. Het gaat vooral om het stellen van de juiste vragen en om het doorvragen. A.I. weet  pas wat je precies zoekt, als je hem dit exact vertelt. En als je klaar bent en je conclusies trekt, baseer je dan niet alleen op je gesprekjes met A.I. maar onderzoek het nader.

In Nederland werken ongeveer 4,5-5 miljoen mantelzorgers en 4,5-5 miljoen vrijwilligers. Daarnaast zijn er ongeveer 10 miljoen mensen met een betaalde baan. Vertaald in aantallen, iedereen in Nederland werkt zo’n beetje, maar de helft wordt maar betaald. 

Onze gemeenschapszin is enorm groot, al wordt er vaak geklaagd dat het niet zo is. Mantelzorg en vrijwilligerswerk vinden vaak ongezien plaats en worden daarom zelden op waarde geschat. Misschien wel persoonlijk, maar collectief zeker niet. Zonder deze mensen, zou het hele land instorten.

Ik vind het uit het oogpunt van medemenselijkheid een onrechtvaardig systeem, de ene groep krijgt het geld en de waardering, de andere groep niet. Het wordt m.i. tijd, dat we daar met zijn allen over gaan nadenken en het aan de orde stellen.

Er wordt ons wijsgemaakt dat het slecht is gesteld met de mensheid, dat spiegelen ze ons elke dag in de media en in de politiek voor. De waarheid is echter: de meeste mensen deugen, de meeste mensen hebben veel voor elkaar over.

Iedereen maakt ups en downs in het leven mee. Soms heb je zelf hulp nodig, soms hebben anderen hulp nodig, dat wisselt af. Er is sprake van gelijkwaardigheid.

Wat er vaak gebeurt is dat we hier vaste rollen van maken en daar onze identiteit aan gaan ontlenen. De helper wordt de redder, degene die hulp nodig heeft wordt het slachtoffer. Dan komt het woordje ‘altijd’ erbij, het wordt een patroon. Er ontstaat ongelijkwaardigheid en de verantwoordelijkheid verschuift van slachtoffer naar redder.

Een slachtoffer heeft in eigen beleving altijd hulp nodig en voelt zich minder sterk dan anderen. De slachtofferrol wordt wie hij denkt te zijn, zijn identiteit. Een redder is in eigen beleving altijd bezig slachtoffers te helpen en voelt zich sterker dan anderen. De reddersrol wordt wie hij denkt te zijn, het wordt zijn identiteit.

In wezen ontleen je met de reddersrol of slachtofferrol je identiteit aan een zeer beperkte rol in het leven, aan dat van slachtoffer of aan dat van redder, maak je jezelf en de ander kleiner.

In de wereld zie je dit redder-slachtofferpatroon overal ontstaan, wat in wezen een ontkenning van onze enorme menselijke kracht en vermogens is. We zijn allemaal veel meer dan slachtoffer of redder.

Pas vanuit het vertrouwen in gelijkwaardigheid, ieders kracht en een eigen verantwoordelijkheid, kunnen we dit rollenspel beëindigen. Dan hoeft niet de ene altijd alles te doen voor de ander, dan kunnen we gewoon weer dingen voor elkaar doen waar nodig.

Voordeel van AI is, dat je makkelijk cijfers kan krijgen, plus gevolgen van beleid kan doorberekenen. Europa wilt CO2 uitstoot per 2040 met 90% reduceren.

CO2 uitstoot Europa komt uit:

11% Landbouw (80% ervan uit veeteelt)
38% Industrie (vooral fossiel)
21% Verkeer
15% Wonen

Als we dit zonder innovatie moesten verbeteren, moeten we dit allemaal met 80-90% verminderen, wat niet realistisch is. Dan komen we qua levensstandaard op niveau eind 17^e en begin 18^e eeuw terecht.

Dus verbetering moet met name uit innovatie komen en waar dit niet mogelijk is, moeten we afschalen. In 30 jaar hebben we de emissies met 34% doen dalen. Dus komende 15 jaar moeten we het dan nog eens met het dubbele daarvan zien te bereiken. Dus alles moet worden  verbeterd, dus grootscheepse innovaties tegen hoge kosten. Alleen zitten ook daar grenzen aan.

• Landbouw kan maximaal tot 30-50% innoveren, rest moet landbouw weg, dus minder voedsel.

• Industrie kan dit halen, mits we enorm opschalen dus in investeren.

• Wegtransport kunnen we wel innoveren, maar luchtvaart en scheepvaart niet, dus moeten we luchtvaart en scheepvaart drastisch beperken.

• Woningen renoveren gebeurt tot nu toe 1% per jaar en dat moet 2-3% worden, dus we moeten veel meer investeren dan nu.

Als we dit allemaal zouden doen, gaat onze levensstandaard een eind terug en wel als volgt, volgens AI: Met maximale innovatie in wegtransport en industrie, 2-3% opschaling per jaar in wonen, en een combinatie van 30-50% innovatie en 50-70% reductie in landbouw en luchtvaart/scheepvaart, zou de levensstandaard in de EU en Nederland lijken op die van de jaren 1950-1960.

• Eenvoudige diëten met beperkt vlees en zuivel (vergelijkbaar met wederopbouwtijd)
• Redelijk comfort in woningen, maar met soberder energiegebruik (jaren 1990-2000)
• Moderne lokale mobiliteit, maar beperkte internationale reizen en handel (jaren 1950).
• Beschikbaarheid van consumptiegoederen, maar minder diversiteit (jaren 1990).

Op dit moment woeden er vele oorlogen en mensen kiezen partij. We zeggen vrede te willen, maar vrede bereik je nooit door partij te kiezen. Vrede bereik je alleen door strijdende partijen tegen te houden, te zorgen dat ze in gesprek gaan met elkaar en het conflict samen beëindigen.

Momenteel kiezen mensen helaas partij. Voorstanders van A zijn boos op B en voorstanders B zijn boos op A wegens de misdaden die in de oorlog, in elke oorlog , worden begaan. Mensen vallen elkaar zelfs in Nederland aan, omdat ze verschillende partijen kiezen. Zo breidt de oorlog zich als een smerige olievlek uit over de hele wereld.

Vrede is alleen mogelijk als we stoppen met partij kiezen. Haal liever de  heethoofden uit elkaar en zorg dat ze in gesprek komen met elkaar, ga bemiddelen. Het is de enige manier. Kies niet voor partijen, kies niet voor oorlog, maar kies voor vrede.

We worden bijna allemaal opgevoed met het valse idee dat concurrentie zorgt voor een beter functioneren. We moeten beter worden dan de anderen en moeten winnen, zijn daarom altijd bang minder goed te zijn en te verliezen van anderen. We zijn continu aan het vergelijken en ontwikkelen onszelf continu onder een gevoel van dwang, het wordt een moeten. Als je je alleen maar mag vergelijken met de toppers, ben je altijd de verliezer, ben je altijd bang, hoe hard je ook je best doet.

Als je zonder angst wilt leven, je nooit meer de verliezer wenst te voelen, dien je die concurrentiegedachten opzij te schuiven en te vervangen door inspiratie. Concurrentie daagt wellicht uit, maar uitdaging is geen inspiratie.

Alle mensen ontwikkelen zich van nature richting een beter functioneren vanuit inspiratie. Die inspiratie komt uit ons innerlijk voort én ontstaat in reactie op alles wat we zien, net als bij kinderen. We zien iemand iets leuks doen, dat willen we ook eens proberen, er ontstaat een innerlijk verlangen, we raken geïnspireerd. Als het inderdaad leuk is voor ons, ontwikkelen we bijna als vanzelf onze mogelijkheden op dat gebied, omdat het innerlijke plezier ons inspireert.

We hebben niet meer geleerd geïnspireerd te leven, door concurrentie raken we dit zelfs makkelijk kwijt. We geven het op onszelf te zijn en onszelf te ontwikkelen, omdat we geloven toch geen topper te kunnen zijn. In werkelijkheid zijn er maar weinig toppers en blijven die toppers ook niet lang aan de top. Je kan beter kiezen voor jezelf ontwikkelen vanuit inspiratie en plezier, zonder jezelf met wie dan ook te vergelijken, zonder te willen winnen van wie dan ook. Want juist met concurrentie beperk je je eigen ontwikkeling, groei je niet vanuit je inspiratie en plezier, maar probeer je aan andermans plaatje te voldoen.

Dus vraag jezelf af, wat inspireert me, wie inspireert me, zonder daarbij meteen allerlei concurrentiegedachten te formuleren voor jezelf. Je hoeft niet de beste te zijn, je hoeft alleen je geïnspireerde zelf te zijn.

Vergeven is je hoofd of geest opschonen. Vergeven is alle shit uit je verleden, inclusief alle woede en verdriet, verwijderen uit je gedachten, omdat die gedachten giftig zijn. Ze vergiftigen je geest. Ze vergiftigen alles wat je zegt en doet, alles wat je voelt, al je reacties en emoties.

Kortom, zonder vergeving ben je niet meer in staat jezelf te zijn en gelukkig te leven. Je kan dan niet meer verder, blijft in het verleden hangen.

Vergeven kan je zien als een kleine of grote schoonmaak. Als je regelmatig vergeeft, blijft je geest schoon en is de eventuele grote schoonmaak minder werk. Je geniet ook meteen van het positieve effect.

Begin altijd met het vergeven van jezelf. Breid dit dan uit naar andere mensen.

Mochten er werkelijk gruwelijke dingen gebeurd zijn die moeilijk te vergeven lijken, bedenk dan het volgende. De menselijke geest kan door haat en woede totaal compleet worden verduisterd, dat weten mensen letterlijk niet meer wat ze doen, heeft de waanzin het overgenomen. Maar laat hun haat asjeblieft niet zorgen dat ook jouw geest die kant opgaat, probeer het toch te vergeven. 

Als onze geest zich tegen iets richt, anti is, raakt ze gevangen in negatieve energie en versterkt zo de negatieve energie in zichzelf en in de wereld. Want anti zijn is in de kern een aanvalsgedachte.

Veel mensen zijn tegenwoordig anti van alles, anti dit, anti dat, anti zus, anti zo. Die hebben de illusie dat ze daarmee iets positiefs bereiken. Wat het echter brengt is strijd, polarisatie, angst, pijn en verdriet. Het anti zijn stimuleert het overleven, het vechten en vluchten. Het schakelt je innerlijke rust uit, je gezonde verstand, je empathie. Met anti bereik je uiteindelijk niets.

Weten wat je niet wilt is iets anders dan weten wat je wel wilt. Een positief doel geeft energie, een anti-doel ontneemt je energie.

Dus vraag je altijd af wat je wél wilt, noem wat je wél wilt. En als je merkt dat je jouw doelen als anti formuleert, zet het dan om in positieve bewoordingen, noem wat je wel wilt.

Spiritueel gezien is het licht en is liefde aan het toenemen, hoe kan het dan zo erg worden met al die haat in de wereld? In het licht wordt duisternis zichtbaar. Je kan duisternis alleen bestrijden als je ernaar durft te kijken, dus niet in de ontkenning gaat. Maar evenmin dien je erin mee te gaan, want haat is slechts ontkenning van het licht, daarmee in wezen niets.

Hoe herken je haat? 
Haat betekent eenvoudigweg dat je mensen eigenlijk dood wilt hebben. Nu zullen haters dit niet altijd ronduit toegeven of zeggen, al gebeurt dit inmiddels wel regelmatig. Soms hebben ze niet eens door dat ze de ander dood willen hebben.

• Haat wordt verborgen onder het opsommen van wat er allemaal fout is aan mensen, zal mensen  bedreigen, zwart maken, zal alleen vol vuur het slechte van mensen noemen.
• Haat wordt verborgen onder beperkende maatregelen, opdat de gehate mensen niet meer kunnen meedoen aan het volle leven. Maatregelen die tot uitsluiting, bezitsverlies en zelfs de dood kunnen leiden. Haters vinden dat goed, haters vinden de pijn en de ellende van andere mensen gerechtvaardigd.
• Haters zullen het liefst andere mensen als haters aanmerken en deze mensen aanvallen, nooit naar zichzelf kijken. Haters hebben altijd het gelijk aan hun kant, mensen die ze haten nooit.
• Haters zijn altijd in de aanval, soms stiekem, soms openlijk. Als haat de kop opsteekt, gedraagt het zich als een gruwelijk vuur dat zich razendsnel uitbreidt en alles zal vernietigen.
• Haat stopt ook niet, als de ene mens of groep is uitgeschakeld, valt haat weer anderen mensen en groepen aan. Haat zoekt altijd weer nieuwe slachtoffers, totdat de laatste hater alleen overblijft in een vernietigde wereld en alleen nog zichzelf kan haten en vernietigen. Dus resultaat is het niets, de dood.

Dus wat kan je ertegen doen? Herken en benoem haat voor wat het is, praat het niet goed, ontken het niet, laat je er zeker niet toe verleiden erin mee te gaan of er juist tegenin te gaan. Blijf er alleen rustig op wijzen dat alleen liefdevolle gedachten,  communicatie en daden een liefdevoller wereld kunnen scheppen. 

Het zijn onze gedachten die de fysieke werkelijkheid veranderen, dus ons van ziekte kunnen genezen. Alleen hebben we moeite om in de kracht van onze eigen gedachten te geloven, dan werkt het niet. Daarom willen we onze genezende gedachten versterken met medicijnen, voeding, rituelen, therapie.

Veel mensen geloven dat het alleen die hulpmiddelen zijn die hen genezen. Dat waarin we geloven, wordt inderdaad waar voor ons. De keerzijde is ook waar, als je diep in je hart niet in geneeskracht van die hulpmiddelen gelooft, zullen ze je niet helpen.

Het is prima om je genezende gedachten te ondersteunen met diverse hulpmiddelen, als dat je helpt gezonder te worden. Probeer niet van de ene op de andere dag al die hulpmiddelen los te laten. Het geloof van de meeste mensen in al die hulpmiddelen als bron van genezing is namelijk sterk en dan val je terug.

Probeer evenmin andere mensen te vertellen welke middelen wel en niet werken, want dat is persoonlijk, het is altijd weer afhankelijk van waarin je gelooft. Wat je gelooft, dat werkt voor je: of het reguliere of alternatieve medicijnen zijn, een mix daarvan, therapievormen, voeding of rituelen. Dit helpt allemaal om je denken richting geloof in je genezing te brengen.

Wat wel van je gevraagd wordt, is je eigen denken goed te onderzoeken. Verwar nooit je werkelijke gedachten met je wensdenken, met iets wat je vindt dat je zou moeten geloven. Kijk wat je werkelijk gelooft.

Kijk bijvoorbeeld naar wat er als eerste in je opkomt als je ziek bent. Als het eerste dat je denkt is, ik heb een pil nodig, of ik heb hulp van een arts nodig, is dat je werkelijke denken. Dan vertrouw je nog op medicijnen en therapeuten en nog niet volledig op je eigen gedachten.

Je kan je denken geleidelijk veranderen; dan kan er een moment komen, dat je zonder al die hulpmiddelen kan. Maar loop niet op jezelf vooruit, probeer niet iets te zijn wat je nu nog niet bent. 

De meeste HSPs weten wel dat ze emoties van mensen in hun directe omgeving oppikken en daardoor kunnen worden beïnvloed. Die gevoeligheid, of liever het bewustzijn daarvan, is zich aan het uitbreiden richting de hele wereld. HSPs gaan voelen wat de hele mensheid voelt. Dat is even wennen.

Op dit moment gaat de hele mensheid richting een grotere gevoeligheid en HSPs zijn de voorlopers daarin. Ze kunnen er op individueel niveau vaak goed mee omgaan en kunnen de kennis en vaardigheden aan mensen doorgeven voor wie dat nog relatief nieuw is.

Wat HSPs zelf nog moeten leren is om met al die emoties op collectief niveau om te gaan, kortom, met dat collectieve emotionele veld. Ditzelfde geldt voor het collectieve mentale veld. Veel HSPs ervaren dit nog als een voortdurende staat van stress of overprikkeling.

HSPs zijn vaak nog te veel alleen aan het reageren op het collectieve emotionele of mentale veld, resonantie. HSPs kunnen leren focussen op het positief beïnvloeden van die collectieve energievelden, manifestatie. Probeer als HSP je gedachten, emoties en lichaam rustig en vredig te houden, ofwel, manifesteer rust en vrede in dat collectieve veld als je maar enigszins kan.

Als je overprikkeld of gestrest bent geraak, focus dan op de rustige en vredige aspecten in het collectieve veld. Die zijn er ook. Door er samen op te focussen, breidt dat zich uit. Gebruik bijvoorbeeld affirmaties als: ik wissel vredige gedachten en emoties uit met het collectieve veld. Zorg dat je praten en handelen ook zo vredig mogelijk worden, daarmee versnellen we de collectieve transitie naar een vrediger wereld. 

De wereld blijft waanzinnig, zolang ons denken waanzinnig blijft. Waanzin is ons denken in termen van pijn, oorlog, strijd en haat, geloven dat het niet anders kan, waarmee we dit ondersteunen en bevorderen. Waanzin houdt waanzin in stand.

De enige weg uit de waanzin, is hier niet meer voor kiezen, op geen enkele wijze. Het is zinnig te denken in termen van genezing, eenheid, vrede, vriendschap en liefde, te geloven dat dit niet anders kan, waarmee we dit ondersteunen en bevorderen. Want liefde houdt liefde in stand.

Waanzin zit in de geest, onze geest kunnen we genezen. Geloof daarom niet meer in de waanzin van de dag die je ziet, geloof slechts in het liefdevolle wat je elke dag wilt zien.

Spiritueel gezien is deze wereld een droomwereld. Met onze gedachten vormen we beelden en die beelden vertalen zich in onze geest als fysieke ervaringen. Het lijkt net alsof de fysieke wereld zich buiten onze geest bevindt, terwijl die zich eigenlijk in onze geest bevindt. Dit is een van de moeilijkste spirituele denkbeelden om te bevatten. We dromen niet alleen ’s nachts, maar ook overdag. Spiritueel ontwaken is gaan beseffen dat alles wat we ervaren zich in onze eigen geest bevindt, nergens anders.

We komen vaak in een soort programmaloop.  Met ons eigen denken creëren we onze fysieke ervaringen. Daar denken we weer van alles over, maar die reacties bevestigen vooral onze oorspronkelijke gedachten. Onze fysieke werkelijkheid is daarmee een weerspiegeling van onze persoonlijke en collectieve denkbeelden. Het is zowel beangstigend als bevrijdend dit te weten. Angstig omdat we het allemaal zelf doen met onze geest en dus zelf verantwoordelijk zijn. Bevrijdend omdat we in staat zijn onze denkbeelden en reacties te veranderen en daarmee onze fysieke ervaringen.

We ervaren op dit moment de wereld vanuit twee ingeburgerde denkbeelden, ten eerste dat de wereld zich fysiek buiten onze geest bevindt en ten tweede dat er goed en slecht mogelijk is, dualiteit. Dit wordt in de spirituele wereld als de 3D dimensie aangemerkt. De wereld spiegelt ons een 3D beeld van de werkelijkheid, welke wordt gekenmerkt door strijd, want het kwaad dat zich ogenschijnlijk in de buitenwereld bevindt, moet ook daar fysiek bestreden worden, plus het goede moet ook in de buitenwereld gevonden worden.

We zijn op weg om die beide denkbeelden los te laten, zowel het idee dat er een fysieke werkelijkheid buiten onze geest is, als het idee dat er goed en slecht bestaat. Dat wordt meestal de 5D dimensie of de dimensie van liefde genoemd. Er is in 5D niets meer dat zich buiten ons bevindt, niets meer buiten ons wat slecht kan zijn en bestreden moet worden. Het goede dat we zoeken, bevindt zich in onze eigen geest. Met die verandering in denken, creëren we een heel andere ervaring, een andere wereld.

In onzekere tijden komt de behoefte boven aan meer autoriteit, aan een top die alles bepaalt voor de rest van de mensen. De top wordt tegelijk bang voor de mening en macht van de mensen daaronder en probeert dit te reguleren.

Zelfs systemen die er voor álle mensen zeiden te zijn, zoals democratie, socialisme en communisme, krijgen autoritaire trekken. Alles wordt top down geregeld, de top weet wat goed is en de rest moet daarin mee. Inspraak, het willen luisteren naar andere visies, neemt af. De top sluit zich op in een ivoren toren, zowel politiek, cultureel, juridisch als economisch.

Denk bij politiek aan het afschaften referenda en uitsluiting partijen. Denk bij cultureel aan het uitsluiten van bepaalde mensen/groepen van het publieke discours. Juridisch door steeds meer verbodswetten te maken. Economisch krijgt de top geleidelijk meer voordelen dan de grote groep, dus meer macht.

Er ontstaat een maatschappij met een steeds grotere tweedeling. Een kleine machtige groep bepaalt bijna alles, de rest moet volgen, want wordt anders verder uitgesloten. Het grootste deel van de mensen voelt zich binnen dit soort autoritaire structuren steeds minder gehoord, de top luistert niet. Als mensen protesteren, voelt de top zich vaak bedreigd en vervalt in uitbreiding van het autoritaire beleid.

In goede tijden is het makkelijker om autoritaire denkwijzen en top down systemen los te laten, maar in slechte tijden gaan angsten een rol spelen. In plaats van méér in overleg te gaan met alle mensen, gaat men mínder in overleg, wordt alles al snel pro of juist contra autoritaire ideeën en top down beleid.

Het gevaar is dat de ongehoorde groepen steeds meer protesteren en de top die negeert of onderdrukt. Dat zien we nu overal gebeuren, enerzijds toename autoritair beleid, anderzijds steeds meer protesten. Onvrede bij de mensen ontstaat vooral als ze niet gehoord worden, als hun mening niet meer mag. Als we een wereld zonder al die strijd willen, wordt het tijd weer naar iedereen te luisteren. 

Deze uitspraak kan verschillende emotionele reacties geven. Dit hangt af van je kijk op het leven. Het verwijst naar je ideeën over bijvoorbeeld acceptatie, verantwoordelijkheid, mogelijkheden, leerprocessen, spirituele ideeën, creativiteit.

Meestal is je ideeënwereld een mix, waarbij de twee uitersten zijn:

• Je bent aan de wereld overgeleverd, dingen overkomen je, alles wat gebeurt is puur toeval en daar heb je maar mee te dealen, je moet zien te overleven. Dan wijs je dit idee af.
• Je creëert zelf al je ervaringen, goed en slecht, om ervan te leren en van te groeien. Dan kan je je wel vinden in de uitspraak.

Maar of je nu denkt overgeleverd te zijn, of alles zelf te hebben gecreëerd, je zult gewoon dagelijks je keuzes moeten maken over wat je denkt, hoe jij je voelt, wat jij doet in jouw leven. Of je nu denkt daar zelf iets over te kunnen zeggen, of denkt alleen maar te moeten reageren.

Het leven is eigenlijk altijd een keuze. Wat denk, voel en doe je nu, dus op dit moment? Daar heb je in ieder geval altijd invloed op.