Je ziet momenteel ruzies ontstaan over religie en politiek,
die elkaar naar zeggen in de weg zitten, zelfs grondwettelijk. Daarmee wordt
beweerd dat het verschil in gedachtegoed het probleem zou zijn.
Het werkelijke probleem is dat er veroordeling plaatsvindt
en dit tot daden kan leiden zoals fysieke straffen en aanvallen, mensen geestelijk
zwaar onder druk zetten of maatschappelijke uitsluiting. Met anders denken kan
je juridisch helemaal niets, met daden wel. Daden die binnen de politiek en binnen
religie kunnen plaatsvinden, maar ook tussen politiek en religie onderling.
Je kan namelijk het anders denken niet verbieden, want dan
kom je in een Orwelliaanse wereld terecht waarin de denkpolitie voortdurend kijkt
of je wel het juiste denkt. Wel kun je afspraken maken over welke daden wel of
niet worden geaccepteerd.
Even als voorbeeld homofilie. Binnen sommige religies denkt
men dat homofilie niet juist is. Dit soort gedachten kan je niet verbieden, je
kan er wel samen over praten. Je kan wel iets doen tegen daden, als homofiele
mensen bijvoorbeeld worden aangevallen, bestraft, gedood, zwaar onder druk worden gezet
of uitgesloten van een religieuze gemeenschap. Dan wordt een grens overschreden.
Andersom, als de politiek zo’n religieuze gemeenschap aanvalt, bestraft, zwaar
onder druk zet of uitsluit alleen vanwege diens gedachtegoed, niet vanwege de daden, wordt ook een
grens overschreden.
In religie en politiek heeft men tegenwoordig geen respect meer voor
ander gedachtegoed. Gevolg is dat het vaak een welhaast fysieke strijd wordt, het denken in
nare daden wordt omgezet. Ieder mens mag zijn mening uiten, zijn gedachten in
woorden uitdrukken. Maar elkaar om die gedachten en woorden met fysieke daden te
bestrijden, ondermijnt vredig samenleven.
