Renée Merkestijn

Jouw zelfbeeld of mensbeeld bepaalt hoe jij de wereld ervaart, wat jij voelt en wat je doet, hoe jij jezelf en anderen ziet en behandelt.

Als je gelooft dat mensen in de basis goed zijn, al maken ze wellicht fouten, ben je in staat van jezelf en van anderen te houden. Fouten maken de mens zelf dan niet slecht in jouw ogen.

Als je gelooft dat er naast het goede ook slechtheid zit in de menselijke aard, zal je menselijke fouten al snel zien als bewijs van die slechtheid van die mens. Het doen wordt verward met het zijn: als je goed doet, ben je goed en als je slecht doet, ben je slecht. Je zelfbeeld schommelt hiermee voortdurend tussen jezelf als goed en jezelf als slecht zien. 

Je vormt binnen je goed-slecht mensbeeld een persoonlijk ideaalbeeld van ‘de goede mens’. Je probeert jezelf aan te passen aan dat ideaalbeeld en wilt dat anderen zich aanpassen aan jouw ideaalbeeld. Lukt dat niet, dan wordt de mens zelf afgekeurd en aangevallen, omdat die dan zogenaamd slecht is. Binnen het goed-slecht verhaal heeft alleen het goede bestaansrecht, het slechte moet verdwijnen. Soms leidt dit letterlijk tot zelfmoord en moord.

Goed en slecht wordt bepaald door je persoonlijke ideaalbeeld van goed zijn, dat beeld kan ook per mens verschillen. Als jijzelf of anderen niet voldoen aan jouw ideaalbeeld vind jij jezelf of de ander slecht. Je ziet mensen niet meer als unieke en wezenlijk goede mensen die fouten kunnen maken, dingen moeten leren met vallen en opstaan, maar als mensen die alleen goed zijn zolang ze aan dat ideaalbeeld voldoen, maar fout en slecht zijn als dit niet gebeurt. Hiermee wordt houden van jezelf en houden van anderen voorwaardelijk.

Oordeel geeft altijd pijn. Het maakt niet uit of jij jezelf of iemand anders als slechterik ziet, want je voelt je slecht als je jezelf verwijten maakt, maar ook slecht als je je boos maakt over die ander. Die ander voelt zich slecht omdat jij hem als slecht ziet en hem zo behandelt, maar vooral als hij zichzelf ook als slecht ziet, dus vanuit eenzelfde soort goed-slecht verhaal redeneert.

Velen denken dat mensen wezenlijk slecht zijn en zien daar ook dagelijks bewijs van. We beseffen niet dat die slechtheid het gevolg is van het geloof in de slechtheid van de mens. Je doet een ander mens pas pijn, als je vindt dat de ander slecht is en die pijn verdient, omdat hij niet goed wilt worden op de manier dat jij dat had bedacht. Je gaat kwaad met kwaad bestrijden, dus zelf ook het slechte doen. Je eigen aanval en daarmee slechtheid, wordt echter gerechtvaardigd, want je doet het slechte om het goede te bereiken. Dat goede is goed volgens het persoonlijke ideaalbeeld dat je wilt opleggen aan de wereld. Zolang je in goed én slecht gelooft, blijf je in deze tweespalt verkeren.

Pas als je het hele goed-slecht verhaal kan loslaten, werkelijk van jezelf kan houden zoals je bent, je jezelf en anderen geen fouten aanrekent, vriendelijk en vergevensgezind kan zijn, kan je een prettiger leven leiden. Je valt jezelf of een ander niet meer aan en raakt minder vatbaar voor aanvallen van anderen, omdat je jezelf en anderen als wezenlijk goede mensen ziet die weliswaar fouten maken, maar dit ook altijd kunnen corrigeren.

We spelen op werelds niveau de dramadriehoek uit met elkaar, vandaar dat er zoveel drama is in de wereld. De dramadriehoek gaat uit van slechts drie mogelijke rollen van mensen, dus ook geopolitiek en economisch: slachtoffer, redder en aanklager.

Sommige mensen hebben een vaste rol binnen de driehoek. Veel politici spelen graag de redder, veel activisten spelen graag de aanklager en in het algemeen wordt de gewone burger als het slachtoffer gezien, maar ook wel aangeklaagd.

Vaak wordt binnen de dramadriehoek van rol gewisseld. Het volk als slachtoffer vindt bijvoorbeeld dat de politici die hen moesten redden het niet goed genoeg doen en klagen hen aan. Of de reddende politici vinden dat het volk, die slachtoffers, ondankbaar zijn of hen niet snappen en klagen het volk aan. Of de activisten bereiken iets met hun activiteiten, gaan van aanklager van politici naar de redder van het volk. 

Zolang we binnen dit rollenspel zitten, spelen we in wezen ouder-kind patronen uit. Het slachtoffer is het zwakke kindje, de redder en aanklager zijn de sterke ouders die het allemaal gaan regelen. Ons maatschappelijke top-down model is meestal op dat sterke ouder-zwak kind model gebaseerd. Probleem is, binnen de dramadriehoek worden noch het kind, noch de ouder ooit volwassen. Evenmin is binnen de dramadriehoek plezier, of empathie, creativiteit of vrijheid mogelijk, want die zitten in het sterke kind.

Als we willen dat alle drama eindigt, moeten we als eerste proberen vanuit bovenstaande drie rollen te stappen. Als gewone burgers betekent dit contact maken met ons positieve, natuurlijke kind met al diens plezier, vrijheid, creativiteit en empathie. Daarnaast contact maken met onze volwassen kant, zelf dingen gaan uitdenken en regelen, in plaats van het allemaal aan anderen overlaten.

 

 

 

Bij elke fase in ons leven passen mensen die bij die fase passen, die op dat moment bij ons passen qua energie. Dus als we in een andere fase komen, veranderen onze relaties mee. Loslaten van mensen uit de oude fase, is voor veel mensen lastig. Sommige mensen blijven veel te lang hangen. Sommige mensen proberen een breuk te forceren of relaties te laten ‘verwateren'. Deze reacties geven pijn en stress en zijn niet bepaald integer.

Als het tijd is verder te gaan, merken we meestal als eerste dat we ons niet meer prettig voelen bij mensen, dat gesprekken stokken, dat een bezoek niets meer brengt en niet slechts een keertje, maar voor langere tijd. Maar we praten er niet meer over, willen het verloren contact ook niet meer echt herstellen, maar blijven wel hangen.

Gevolg van blijven hangen en er niet over praten, is dat we ons steeds meer gaan ergeren aan elkaar. We maken elkaar liever verwijten, dan te erkennen dat we uit elkaar zijn gegroeid en dit nooit aan één persoon te wijten is. Beiden zijn verder gegaan. De ergernis komt voort uit het feit dat we dingen doen die ons niet gelukkig maken en we niet integer zijn, niet eerlijk zijn tegen onszelf en ook niet tegen die ander.

Als de ergernis lang is opgelopen, proberen we soms van mensen ‘af te komen’. Dan creëren we bijvoorbeeld een conflict, maken de ander verwijten, zeggen dat de ander vervelend of fout is geweest en we daarom geen contact meer willen. Een soort klap na geven als afsluiting. Dan vergeten we dat het contact lange tijd wel goed is geweest, er dus overeenkomsten waren tussen onszelf en de ander. We willen in wezen onze vorige fase/zelf met alles wat daarbij hoorde niet onder ogen zien. We ontkennen delen van onszelf, willen ons verleden ontkennen. We willen oude delen die we niet meer zo leuk vinden op de ander te projecteren, wat niet integer is.

Een andere manier is ‘laten verwateren van de relatie’ en dan smoezen verzinnen als die persoon belt of we hem of haar  tegenkomen. “Ik heb het druk, het komt er niet van,” bijvoorbeeld. Vaak zitten er nog steeds stiekeme verwijten, zijn we nog steeds in de projectie verwikkeld. Ook het snelle ‘ik vind dat het niet klikt, dus ik stop met het contact’ is meestal gebaseerd op vinden dat de ander niet goed genoeg meer is voor jou. Geen van beide manieren is erg integer.

Een relatie kunnen we alleen integer afsluiten als we eerst eerlijk naar onszelf durven kijken. In die relatie deden we allerlei dingen die we nu niet meer willen doen. Maar de energie van onszelf en die ander was indertijd wel overeenkomstig, anders hadden we die relatie niet gehad. Het vervulde eerder behoeften die we nu blijkbaar niet meer hebben. Door de relatie hebben we ook van alles over onszelf geleerd en hebben we ons mede verder ontwikkeld, of de relatie nu lang of kort duurde.

Dus het belangrijkste is om eerlijk naar ons ‘oude zelf’ te kijken; niet in plaats daarvan die ander verwijten te maken. Want in wezen verwijten we onszelf iets, maar projecteren dat op een ander. We willen iets in onszelf nog steeds niet zien, willen ervan af door van die ander af te komen. 

Als je afscheid wilt nemen, doe dit op een integere manier, noem waar je dankbaar voor bent, wat je ervan geleerd hebt. Maak een ander geen verwijten, want projectie is ook: ‘alles wat je zegt, dat ben je zelf’. Als er verwijt zit voor of tijdens het afscheidsgesprek, dan hebben we nog niet echt naar onszelf gekeken. Dan zijn we te vroeg, zijn we dingen aan het forceren. Dan is er nog steeds een oude overeenkomst in energie die deze relatie in stand houdt, of deze nu liefdevol of conflictueus is. Dan heb je aspecten van je oude zelf nog niet geaccepteerd en losgelaten.

Pas als dat oude werkelijk door ons is geaccepteerd, kunnen we op een vriendelijke en dankbare manier allebei verder en vinden we ook de woorden die daarbij passen.

 

De meeste mensen hebben geen economische basiskennis, snappen niet waarom er zoveel inflatie is en zijn bang voor de toekomst. Hierbij een vereenvoudigde uitleg. Niet dat ik een econoom ben, hoor, maar het geeft je een idee.

Inflatie betekent dat er méér geld in omloop is gebracht dan er geproduceerd wordt. Stel je begon met 1 brood dat 1 euro kost. Als de banken 1 extra euro in omloop brengen, dan kost je brood opeens 2 euro. Om dat verschil gelijk te trekken, moeten we óf dat extra geld verminderen óf de productie van brood zien te verhogen.

De centrale bank ziet 2% inflatie als normaal. Dit maakt je boodschappen elk jaar standaard 2% duurder. Als het meer wordt dan 2%, heeft de centrale bank als taak de rentes te verhogen, zodat lenen meer geld kost en er daardoor minder geld in omloop komt. Probleem is, dan betalen we ook meer rente over onze schulden en die schulden hebben we veel te veel laten oplopen.

Omdat overheden en bedrijven enorme schulden hebben opgebouwd door de jarenlange lage rentes, soms zelfs onnodig veel geld leenden (vergelijkbaar met een creditcard blijven trekken), doet de centrale bank dit niet graag, want dan kunnen deze overheden en bedrijven failliet gaan. Ze houden de rentes onnodig laag, wat de inflatie verder doet oplopen. De gewone burgers gaan als gevolg daarvan steeds meer betalen voor hun boodschappen en krijgen ook amper rente op hun spaargeld. Dus de gewone man teert in en kan failliet gaan.

Een basisinflatie van 2% is binnen ons financiële systeem ‘nodig’, omdat banken geld willen verdienen aan het uitlenen van geld. Als een bedrijf bijvoorbeeld 100 euro leent, moet dat bedrijf 105 euro aan de bank terugbetalen. Die extra 5 euro rekenen bedrijven weer door aan hun klanten. Als een overheid geld leent, moeten al die extra rentes via belastingen worden terugbetaald. Zo worden onze boodschappen zelf duurder en de belastingen daarop ook.

Tegenwoordig loopt de inflatie de spuigaten uit. Er worden allerlei oorzaken aangewezen, behalve vaak bovenstaande. Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat bedrijven te veel winst maken. Dit kan zeker waar zijn, maar bedrijven en overheden lenen niet alleen veel geld, maar vaak onnodig veel en ook die rentes rekenen ze dan door. Als bedrijven en overheden onnodig veel geld lenen, niet goed op hun portemonnees letten, is het te vergelijken met leven op een creditcard. De rente op schulden moet worden betaald totdat de oorspronkelijke lening is afgelost. Maar aflossen wordt moeilijker als ze te veel lenen en de rentes steeds verder oplopen. Uiteindelijk kunnen ze failliet gaan.

Mensen zijn door het gevoerde rentebeleid en het maken van schulden gaan geloven dat het geld niet op kan. Als de overheid geld leent voor ons, bijvoorbeeld voor uitgaven of subsidies, betalen we dit altijd zelf, via belastingen of via inflatie. Als er te veel schulden zijn, is het geld eigenlijk al op, we leven zogezegd op de pof.

Er wordt beweerd dat inflatie onvermijdelijk is, maar dat is niet zo. Inflatie zit met die 2% in het systeem ingebakken en daarnaast heeft de centrale bank het controlemechanisme binnen dit systeem, het normale rentebeleid, uitgeschakeld. Ze verhogen de rentes niet, waardoor de inflatie al jaren ver boven die 2% uitkomt.

Eigenlijk zou de centrale bank (binnen het huidige systeem) de rente moeten verhogen, waardoor overheden en bedrijven minder goedkoop kunnen lenen en meer moeten gaan betalen voor uitstaande leningen. Dat betekent de broekriem aanhalen, minder uitgeven, meer aflossen, minder lenen. De bedrijven ook, minder produceren, meer aflossen, minder lenen. Dit gebeurt net zolang tot de geldhoeveelheid en de productiehoeveelheid weer in evenwicht zijn.  

De inflatie wordt bij hogere rentes een stuk minder en burgers krijgen meer rente op spaargeld. Maar de huizenprijzen zullen dalen richting werkelijke waarde, en werk en subsidies raken door bezuinigingen van bedrijven en overheid verloren. Er komt hierdoor een stuk minder geld in omloop en daarmee kunnen de prijzen omlaag. Door die prijsverlaging kopen we weer meer spullen en kunnen bedrijven weer meer produceren en herstelt de economie na een flinke dip (recessie). De overheid krijgt daarna ook weer meer belasting en kan ook weer meer uitgeven.

We hebben op dit moment twee mogelijke wegen naar de toekomst (nog steeds binnen het huidige financiële systeem): inflatie of een recessie. Het allergrootste probleem zit echter in de mentaliteit die het hele systeem laat zien. Alle overheden, bedrijven en ook mensen willen altijd maar weer schulden aangaan, we willen allemaal te veel op een creditcard leven en dikke rentes betalen. We doen dit liever dan de tering naar de nering zetten met zijn allen.

We zien overal in de wereld diepe haat. Haat is aangeleerd. Onze ware aard is liefdevol en creatief, alles wat leeft waardeert normaalgesproken alles wat leeft. Maar de wereld probeert je te vertellen dat slechts een deel van het leven waardevol is. Daartoe wordt een goed-slecht verhaal gebruikt, dus oordeel. Wat je als slecht beoordeeld moet volgens jou veranderen, moet gaan voldoen aan jouw persoonlijke goed-slecht visie. Zo niet, dan moet het verdwijnen, wat erop neer komt dat je elkaar dood wenst.

Oordelen leren we van jongs af aan te doen. De ene mens of groep mensen is in onze ogen goed, de andere mens of andere groep mensen is in onze ogen slecht. En we geloven dat ons persoonlijke oordeel de enige waarheid is en dat het daarom gerechtvaardigd is anderen uit te sluiten, te benadelen, te pesten, pijn te doen en zelfs te vermoorden. We gaan vanuit oordeel in aanval of verdediging. We denken zelfs dat oordelen normaal is, omdat we haast niet anders meer kunnen.

Zolang we niet inzien dat onze oordelende gedachten alle ellende veroorzaken, gaat de wereld niet veranderen. Elk conflict en elke oorlog komt voort uit het idee dat de ander slecht is, dat denken beide partijen van elkaar, dus vallen ze elkaar aan. Dan kiezen we niet voor leven, maar voor de dood.

Als we niet beseffen dat alle leven slechts wilt leven, dat alles wat bestaat liefdevol en creatief en happy is en wilt zijn, verandert de wereld niet. Zolang wij echter oordelen, zal haat en pijn bestaan. De enige oplossing is stoppen met oordelen. Laat niet toe in je geest, dat als mensen uit aangeleerde haat vreselijke dingen doen, hen weer te gaan oordelen en haten. Want als je dat doet, blijft oordeel en haat bestaan .Besef dat de wereld ons de verkeerde dingen heeft aangeleerd en we dit kunnen veranderen.

 

 

Angst komt voort uit onze ‘overlever’, die voortdurend focust op mogelijke gevaren. Als die eenmaal wordt geactiveerd, worden je normale functies beperkt tot stress, tot vechten, vluchten of verstarren. Je geest en je lichaam willen en kunnen alleen nog maar dingen doen om zo snel mogelijk van het gevaar af te komen, dus aanvallen of verdedigen.

In de wereld wordt voortdurend angst gestimuleerd. Je ziet daarom overal mensen die elkaar willen aanvallen (oorlog, sancties, geweld) of zich willen verdedigen (oorlogsvoorbereidingen, mensen uitsluiten of vluchten en emigreren). Het probleem is dat het gezonde verstand is uitgeschakeld zolang je vanuit de overlever reageert. Bijkomend probleem is, dat vechten of vluchten slechts tijdelijk helpt; de angst blijft bestaan, dus de geschiedenis zal zich dan herhalen. De enige uitweg is je angst niet toelaten en mensen helpen dat ook te doen. En mocht je in angst zitten, die angst los te laten.

Realiseer je dat angst aanstekelijk werkt en je in elkaar de overlever wakker kunt maken. Dat is wat er gebeurt via media: nieuws, talkshows, social media, etc. stimuleren angst door focus op ellende in de wereld en maken jou bang. Gevolg is dat je er steeds mee bezig gaat in je hoofd, of er weer met anderen over praat vanuit je angst en elkaar dan weer bang maakt. Want al dat gedenk en gepraat over ellende, maakt het alleen maar ellendiger.  Dus beperk je ‘consumptie’ van angstige informatie.

Realiseer je dat door angst een primitief mechanisme wordt geactiveerd en dat deze overlever niet is wie jij of anderen in hun normale doen zijn. Neem het jezelf en anderen niet kwalijk, maar probeer wel angst los te laten. Voorkom dat je in de aanval gaat of in de verdediging schiet. Probeer de positieve kanten van jezelf en anderen te zien en te benadrukken. Want als je rustiger bent, ben je beter in staat problemen aan te pakken en je leven positief te maken.

Het is aan jou om terug te keren naar je rustiger zelf, op wat voor manier dan ook. Spreek jezelf vriendelijk toe, mediteer, doe iets positiefs om je af te leiden. Als jij in je rust blijft, is het voor anderen ook weer makkelijker in hun rust te komen en te blijven. Het komt erop neer, richt je aandacht vooral niet op alle angsten, maar richt je op vrede en plezier in je leven.

De overlever in je zal denken dat dit gevaarlijk is, is vaak overijverig. De overlever leeft in een continue staat van alertheid, wat nergens voor nodig is. De waarheid is, de overlever in je kan prima omgaan met directe fysieke gevaren, maar niet met de voortdurende stimulatie van angsten die nu plaatsvindt. Realiseer je dat je jezelf alleen maar ondermijnt ermee en focus op je rustiger zelf.

Wat de meeste mensen niet beseffen, is dat elk oordeel een besluit inhoudt om ontevreden te zijn over je leven. Je maakt jezelf ongelukkig met elk oordeel dat je velt. Want zodra je oordeelt, voel je je niet alleen minder prettig, maar heb je ook vaak het idee dat het jouw leven verstoort en je dat zelfgecreëerde probleem eerst moet oplossen voor je verder kan met jouw leven. Je stopt dan met de dingen waar je mee bezig was.

Wat we allemaal willen is plezier, warmte, vrede, gezelligheid, vrijheid, elke dag van alles genieten. Dat lukt eigenlijk prima als je daar elke dag voor kiest, totdat je een oordeel velt. Dat oordeel vindt in een flits plaats, maar in plaats van het meteen los te laten, houden we eraan vast in gedachten. Onze focus gaat van onze bezigheden naar de persoon of de situatie die we oordelen.

Als je dat merkt, is het goed om tegen jezelf te zeggen: ik houd me nu bezig met wat ik werkelijk wilde doen. Misschien ben je bij vrienden, in je tuin bezig, aan het werk. Dat is waar je je op dient te focussen, dat is waar het hier en nu is waar je plezier kunt beleven. Je oordeel haalt je uit het hier en nu, doet je focussen op zorgen en problemen die er niet zijn. Ze bestaan alleen in je eigen hoofd, doordat je een oordeel velde. Besluit liever om elke dag een gelukkige dag te beleven en verban de oordelen.

 

De meeste mensen zien wel dat de wereld drastisch aan het veranderen is. De waanzin lijkt toe te nemen, het normale denken verduisterd. Dit komt omdat bij stress het overlevingsmechanisme wordt geactiveerd. Mensen willen in actie komen om zich beter te voelen, maar bij overleven wordt dit in vechten of vluchten vertaald. Niet voor niets zijn de gevechten en het geweld in de wereld zo heftig en is de vluchtelingenstroom zo groot. Als acties niet helpen, verstar je. Je weet niet wat je moet en blijft maar zitten waar je zit, laat het over je heenkomen. Omdat je weinig invloed hebt op het totale wereldgebeuren, is dit voor veel mensen het geval. Dus hoe ga je met al dat overleven van iedereen om?

Belangrijkste is om zelf zoveel mogelijk uit je overlevingsmechanisme te blijven en het tijdig in anderen te herkennen, zodat je er niet in meegaat. Als je in overleving zit, kan je namelijk niet meer normaal nadenken en vliegen je emoties alle kanten op. Dan neemt je primitieve brein het over. Dat primitieve brein wil dat je in actie komt via vechten of vluchten, om de stress te ontladen.

Heftige discussies of meningenstrijd wijzen op willen vechten, maar daarbij is het denken zoals gezegd verduisterd. De kans is groot dat geen van de strijdende partijen een gefundeerde mening heeft. Je zoekt vanuit overleven slechts dingen die bevestigen dat je terecht bang en boos bent, wat je dan het recht geeft om te vechten. Je zoekt bij overleving via vechten kortom vijanden om op los te gaan. Dit ontlaadt de stress en daarna vind je heel eventjes rust. Als je echter blijvende rust wilt, is dat niet de goede weg. Ook vluchten verduistert je denken, ook hier zoek je slechts naar bevestiging van je angstige gelijk om te kijken hoe je weg kunt komen, bijvoorbeeld naar een ander land verhuizen. Maar de wereld is bijna overal roerig, waardoor je vervolgens neigt te verstarren.

Een beter standpunt is je voortdurend te beseffen dat zolang mensen vechten, vluchten of verstarren, ze niet weten hoe het zit, want dan is hun brein verduisterd. Probeer nooit vanuit overleven ‘de waarheid’ te vinden of iemand te vinden die het beter weet dan jij, want die ander kan dat evenmin zolang hij probeert te overleven. Overleven activeert het angstige brein en roept op tot actie, maar kan alleen nog maar vechten, vluchten en zal anders verstarren. Het is beter te beseffen dat je zeer waarschijnlijk toch tot de verkeerde acties komt en eerst tot rust te komen. Laat je daarom niet verleiden tot heftige discussies en luister en lees er niet te veel van in de media. Al die discussies zijn namelijk zinloos zolang het overlevingsmechanisme is geactiveerd bij de betrokkenen. Luister ook niet naar alle angstverhalen en doemverhalen, want hier is meestal het vluchtmechanisme geactiveerd en is het denken evengoed verduisterd.

Dus hoe kom je weer in je normale doen, hoe kom je uit je overlevingsmechanisme als je er middenin zit? Probeer ten eerste je angsten en boosheid op een gezonde manier te ontladen door bijvoorbeeld op een boksbal of kussen te slaan of een stuk te rennen, want dat is de actie die de vechter of vluchter in je nodig heeft. Alle fysieke bezigheden en sporten kunnen je helpen ontladen. Je kan je woede ook via papier uiten, via krassen, klodders verf, boze kreten, of desnoods scheuren. Zorg na het ontladen dat je je geest op iets richt dat geen angst of boosheid in je oproept, iets waar je je geest op kunt focussen, liefst iets plezierigs. Dus ga met je hobby aan de gang, lees een mooi boek, kijk naar een leuke film.  

Hoe blijf je uit je overlevingsmechanisme, hoe voorkom je het? Eigenlijk dien je je in je leven vooral bezig te houden met dingen waar jij zelf macht over hebt, dingen die jij kunt veranderen. Focus op je eigen leven en doe vooral dingen waar je plezier in hebt, zodat je je niet bang of boos gaat voelen. Probeer iets op te bouwen of uit te bouwen, door je talenten aan te spreken en positieve veranderingen aan te brengen voor jezelf. Ga met iets creatiefs aan de slag, daag je brein uit met een studie, maak je omgeving mooier, zoek mensen op waar jij je prettig bij voelt en onderneem dingen samen. Dan ben je niet meer aan het overleven, maar aan het leven. Dus welke van de onderstaande houdingen kies je?

USAIDS bracht nogal een discussie los over hulpverlening. Binnen de organisatie werd deels daadwerkelijk hulp verleend, maar deels werd de organisatie misbruikt voor witwassen en diefstal. De echte hulpverlening gaat nu gelukkig door. Veel mensen waren eerst bang dat alles zou worden gestopt, maar dat is niet zo.

Als je mensen echt wilt helpen, dien je eerst te kijken wat mensen werkelijk nodig hebben. In arme landen lijden mensen honger, hebben gebrek aan schoon water en zijn ziek. Wat ze nodig hebben is eten, water en waterputten, medicijnen, uitleg over hoe ze gezond kunnen blijven. Ook hulp om dit zelf te gaan verzorgen, hulp bij creatie van werk en scholing en huizen. Kortom, praktische, basale hulp.

Wat er helaas gebeurde is dat het soms niet meer ging om wat mensen echt nodig hadden. Zo kregen landen waar honger en ziekte heersten boekjes over woke zijn, niet bepaald iets waar een hongerig kind mee bezig is. Zo werd in de woestijn een benzinepomp gebouwd, die niet werd gebruikt omdat het land niet zover was. Zo werden tientallen miljoenen betaald aan rijke acteurs voor het schudden van de hand van een president van een land in oorlog, in plaats van die miljoenen te besteden aan hulp aan oorlogsslachtoffers. Bij al die projecten werd ook veel te veel geld uitgegeven. Iets wat normaal een miljoen moest kosten, kostte opeens 10 miljoen. Zo werd er minder hulp aangeboden dan met dat geld mogelijk zou moeten zijn. En ergens moet er er iemand zijn die van die miljoenen rijker wordt.

Bepaalde mensen gingen via deze hulpverleningsorganisatie politiek bedrijven, wat de problemen voor de armere bevolking vaak alleen maar groter maakten. Als een politiek leider in hun ogen te weinig democratisch was, werden militante en zelfs terroristische organisaties zoals de Taliban betaald om in opstand te komen. Dat gaf nog meer armoede, honger, dorst, ziekte, strijd, verwondingen, dakloosheid en wat ze al hadden werd vaak nog eens vernield.

Wat er eigenlijk gebeurde is dat bepaalde mensen voor miljarden aan geld konden witwassen of stelen. Dit  criminele gedrag is nu stopgezet. De mensen die profiteerden, de rijke en machtige en misdadige types, kunnen niet meer profiteren, waardoor het geld weer toekomt aan mensen die echt hulp nodig hebben. 

De fysieke wereld is altijd aan veranderingen onderhevig. In plaats van boos en angstig te worden daarover, kan je beter vanuit innerlijke rust reageren.

Emoties komen voort uit onze goed-slecht interpretaties vanuit lichamelijk en materieel perspectief. We willen overleven, ofwel, we reageren vanuit onze angst. Angst interpreteert alles als wel of niet goed voor ons lijf. Onze emoties en reacties volgen die goed-slecht interpretaties. We reageren niet zozeer op de situatie maar op onze angstige interpretatie ervan. Omdat het om overleven draait, reageren we vanuit stress.  

Bij innerlijke rust reageren we vanuit onze ware aard, zijn we aangesloten op de bron van alle leven, volgen we de innerlijke leiding. Die ware aard is rustig, liefdevol en creatief en herkent die ook in andere mensen. Dan zullen we niet meer het respect voor andere levens verliezen, niet meer reageren vanuit aanval en verdediging.

Wat we zien in alle ophef, is een collectieve stressreactie. De ene vindt iets goed, die ander vindt datzelfde weer slecht. De ene reageert met vechten, de ander met vluchten, een volgende bevriest. Door alle stress zien we elkaar als bedreiging voor ons leven.

Slechts weinigen keren naar binnen en zoeken aansluiting bij hun ware aard, de ware aard die we allemaal met elkaar delen. Slechts weinigen hebben door die stress nog respect voor andermans leven.

Aansluiting bij onze ware aard is de enige manier om in deze wereld van verandering in rust en vrede te leven.

 

 

 

 

Bij alle onrecht in de wereld wordt vaak meteen geroepen dat de andere partij het ook doet. Alsof het daarmee minder erg wordt. Alsof het akkoord is mensen te laten lijden als een ander jou ook ooit heeft doen lijden. Alsof het eigenlijk oké is dat mensen elkaar van beide kanten pijn doen. Dat je alleen medelijden met mensen moet hebben aan jouw kant van het strijdveld. Dat je die ander mag blijven aanvallen, bedenkt dat jouw aanval eigenlijk verdediging is en het oké zou zijn. Met zo’n interpretatie zal er nooit vrede zijn.

Zolang er maar iets in jou dit soort gedachten koestert, blijf je de pijn en strijd in de wereld oké vinden in stand houden, werk je eraan mee. Het maakt niet uit of je partij A verdedigt of partij B. Of je nu zegt dat de ene of de andere partij moet worden gestraft of gedood. Dan geloof je in strijd en blijft strijd toestaan. Onze wereld is een reflectie van ons innerlijk zijn. Wat je gelooft, toon je en ervaar je in de wereld.

Het gevaar van deze redenatie is, dat jouw persoonlijke ervaringen op deze collectieve ervaringen gaan lijken. Wat je uitzendt, komt altijd bij je terug. Als je liefde uitzendt, ervaar je liefde. Als je angst en strijd uitzendt, ga je die ervaren. De enige weg naar vrede is de goed-slecht verhalen los te laten, zien dat die allemaal op innerlijke angst zijn gebaseerd.

Mensen vallen medemensen alleen maar aan, als ze die eerst als slecht hebben betiteld. Je valt aan als je eerst jouw angsten, vaak onbewuste angsten, op die mensen hebt geprojecteerd, ze de schuld geeft van jouw angst. Die angst gaat niet weg door aanval en verdediging, die wordt alleen maar sterker. Dus als je vrede wilt, stop dan met projecteren van je angsten, stop dan anderen te beschuldigen, kijk eerst eens naar je eigen angsten en los die in jezelf op.

 

 

Het ego bestaat uit alle informatie en instructies uit jouw verleden, die je naar verschillende terreinen kan opsplitsen. Zo hebben we een lichaams-ego, een relatie-ego, een werk-ego, recent zelfs een klimaat-ego en het genoemde huishoud-ego. Deze deelego’s bevatten alle positieve en negatieve informatie over dat specifieke onderwerp, alle denkbeelden en gevoelens, alle vereiste handelingen, de moraal, wat is goed of slecht, daarmee ook onze angsten en oordelen.

Het is meestal de ouderpositie die de instructies uitvaardigt. De kritische ouder in ons vertelt hoe het moet en wordt boos als je dat niet doet. De zorgzame ouder in ons vertelt waarom het goed is voor je, wilt helpen, adviseren, redden en betuttelen.

Het kind in je reageert op die ouderinstructies. Het aangepaste kind doet wat het van de ouder moet, volgt instructies, zelfs met tegenzin, maar zo hoort het nu eenmaal. Dit kind in je is vaak bang het verkeerd te doen en dan betutteld of bestraft te worden. Het rebelse kind reageert juist met protest, heeft geen zin om het te doen onder druk, of doet het op zijn eigen manier, omdat hij zich beperkt voelt in zijn vrijheid en plezier.

Veel mensen vinden het huishouden vervelend omdat het aangepaste kind in hen het huishouden probeert te doen op de voorgeschreven manier, omdat het nu eenmaal moet. Het rebelse kind protesteert ertegen, kan het laten liggen of doet het op een heel andere manier dan hoort. Die twee komen soms om en om voor, dan weer hard poetsen op precies de goede manier, dan weer een tijdje het niet of anders doen.

Dit zorgt dat het onderwerp huishouden ook vaak emotioneel beladen is. Er zijn weinig mensen die neutraal zijn en het huishouden op een puur rationele en feitelijk manier aanpakken vanuit de volwassen egopositie. En er zijn weinig mensen die het huishouden vanuit het natuurlijke kind doen en er enorm veel lol en plezier aan beleven. Je bent in staat je huishoud-ego te onderzoeken en veranderen. Het makkelijkste is deze twee posities die weinig aan het woord zijn in te zetten, de volwassene en het natuurlijke kind.

Kijk eens vanuit je volwassen egopositie wat er echt nodig is elke dag of week of maand en in welke mate. Ofwel, waar wordt het ongezond als je het niet doet? Wanneer krijg je er praktisch gezien last van als je dingen niet doet? Wat kan je realistisch gezien zelf doen en wat moet je uitbesteden? Maak een eigen plan.

Het natuurlijke kind inschakelen betekent dat je wilt gaan genieten van wat je doet en van het resultaat. Hoe kan je het leuk voor jezelf maken? Waar word je blij van als het klaar is? Doe je graag veel achter elkaar of elke keer een beetje? Wat vind jij leuk, bijvoorbeeld opruimen of poetsen, wat kan je eventueel uitbesteden? Kijk ook hoe je jezelf na afloop kan belonen, door bijvoorbeeld een kopje koffie of een mooi boek.

Deze meneer legt prima uit hoe je allerlei verhalen in het nieuws, op social media, op tv in praatprogramma's, in kranten en tijdschriften of waar dan ook goed kan ontleden om te zien of je soms gemanipuleerd wordt. Welke trucjes er worden gebruikt om je een bepaalde richting op te sturen.

Dit is de link: https://www.youtube.com/watch?v=b3AN2wY4qAM

In deze tijd is het belangrijk dat je goed op de hoogte bent. Zeker omdat met de komst van AI je ook steeds makkelijker kan worden gemanipuleerd. 

De meeste mensen realiseren zich tegenwoordig wel hoe groot de inflatie is. In 9 jaar 31% waardeverlies is enorm.  Inflatie ligt in ons financiële systeem besloten,  verdwijnt niet. Zie deze documentaire.  Wat kan je zelf doen als je geld steeds minder waard wordt en het systeem mogelijk klapt. 

* Investeer in dingen van blijvende waarde, dus tastbare zaken en (met name praktische) vaardigheden.
* Financieel kan je denken aan goud en zilver. Als geld weinig waard wordt, blijven die waarde houden, Spaargeld wordt minder waard.
* Maak geen schulden, geef uit wat je hebt, meer niet.
* Investeer in echte levensbehoeften, dingen die je zelfs in moeilijke tijden overeind houden. 
* Veel gewone zaken worden duurder of werken slecht bij een crisis. In je huis bijvoorbeeld gas, elektriciteit, water, maar ook internet. Zorg voor back-up systemen en heb dingen in huis waarop je kan koken, die je warm houden, kaarsen, petroleum, dekens een voorraadje water, losse zonnepaneelsysteempjes. Denk ook aan EHBO spullen. Zorg dat je boeken in huis hebt (papier) van belangrijke zaken.
* Schaars en duur worden groenten en fruit. Ga alleen of samen met anderen tuinieren. Zorg voor zaaigoed dat soortechte nakomelingen geeft voor de navolgende jaren, dus geen F1 en F2 soorten. Leer tuinieren.
* Leer hoe je voeding kan bewaren op ouderwetse manieren.
* Leer hoe je luxe producten uit de winkel, bijvoorbeeld schoonmaakmiddelen en verzorgingsproducten, kan vervangen door dingen die je zelf maakt.
* Leer dingen die je hebt repareren en herstellen.
* Zorg dat als je praktische vaardigheden hebt om van te leven, ook voor gereedschap, materiaal en vakinformatie op papier. 
* Probeer gemeenschappen op te zetten die elkaar ondersteunen of sluit je erbij aan.

Mensen kunnen spijt en verwijt lang meedragen, soms zelfs jaren, soms zelfs een leven lang. Spijt is bedenken dat je het zelf anders had moeten doen. Verwijt is bedenken dat de ander het anders had moeten doen. Bij conflicten is het altijd allebei het geval.  

Het vasthouden aan spijt en verwijt, zet jezelf én de ander vast in het verleden en het bepaalt daarmee ook je toekomst. Je piekert allebei over het verleden, of ziet allebei op tegen de toekomst met die ander.

Je blijft misschien bedenken wie schuldig is en wie excuses zou moeten aanbieden. Je bent misschien bang om het zelf te doen, of hoopt of verwacht dat de ander het doet. Of je blijft maar proberen het van je af te zetten, maar dat lukt niet. Als het lang duurt, leef je geen van beiden in het heden, dus is er iets op te ruimen. 

Er is maar één weg uit de pijn, excuses aanbieden voor jouw aandeel, zonder te verwachten dat die ander dat ook doet. Je bent verantwoordelijkheid voor jouw aandeel, jouw spijt en jouw verwijten. De ander kan zelf besluiten hoe hij daarop reageert. Die  kan jouw excuses aanvaarden of weigeren, naar diens eigen aandeel kijken of niet, het verleden los willen laten of niet. Dat is niet aan jou.

Jij maakt met excuses de keuze om jezelf en die ander te bevrijden van de emotionele last, om allebei verder te kunnen. 

 

 

 

 

Boosheid vindt vaak plaats binnen de dramadriehoek. Deze kent de volgende egoposities:

• Aanklager (Kritische Ouder)
• Redder (Betuttelende Zorgzame Ouder)
• Slachtoffer (Aangepast/Rebels Kind).

Deze drie posities spelen een rol in relaties waarin grenzen lastig zijn. Relaties waarin je elkaar onvoldoende kan accepteren of waarderen. Dit leidt dit altijd tot drama en boosheid.

Zo vindt de Redder dat het Slachtoffer dringend hulp nodig heeft. De Redder wil helpen omdat hij de ander (bewust of onbewust) als onbekwaam of onverantwoordelijk ziet. De Redder geeft bijvoorbeeld ongevraagde adviezen, neemt anderen dingen uit  handen, verwacht steeds dat het fout gaat zonder hun hulp. Dus is een Betuttelende Zorgzame Ouder.

Het is meestal het Aangepaste of Rebelse Kind dat reageert, in de dramadriehoek het Slachtoffer genoemd. Die kan zich aan de Redder aanpassen uit angst, voor de lieve vrede. Wel gaat hij vaak tegen zichzelf in en raakt stiekem boos. Het Slachtoffer kan ook rebelleren, dus protesteren tegen de betutteling en bemoeienis. Soms door ja te zeggen en nee te doen, soms door geërgerd en boos te reageren, de strijd aan te gaan. Ofwel, er is in beide gevallen angst en boosheid.

Door de reactie van het Slachtoffer voelt de Redder zich niet serieus genomen. De ander moet toch doen wat hij wilt, want dat is zo goed voor hem. De Redder stapt dan in de rol van de Aanklager, wordt ook boos en valt aan via kritiek of straf, in de hoop dat het Slachtoffer alsnog gehoorzaamt. Of hij trekt de handen boos van het Slachtoffer af, ofwel veroorzaakt een breuk. Hier ontstaan drama’s en conflicten.  

De rollen kunnen ook omgedraaid worden. Een Slachtoffer kan zich zo gekleineerd voelen door de Redder of Aanklager, stapt dan zelf in de Aanklagersrol of Reddersrol en gaat nu de ander de les lezen. Of de voormalige Redder of Aanklager voelt zich zo miskend en mislukt, dat hij zich het Slachtoffer gaat voelen in de relatie. In de dramadriehoek wisselen posities regelmatig uit.

Boosheid heeft eigenlijk altijd met grenzen te maken, alle betrokkenen moeten leren waar de eigen en andermans grenzen liggen. Kijk als je boos bent, vanuit welke positie je redeneert. Bemoeit die ander zich te veel met je, Slachtoffer is boos. Doe je zo je best voor die ander, maar luistert hij niet naar je adviezen, dan is de Redder boos. Als die ander niet doet wat je wilt, of je de ander afkeurt, dan is de Aanklager boos. Als je goed oplet, kan boosheid van alle drie de posities komen.

In een volwassen relatie, waarin je elkaar plezier en geluk gunt en de ander als zelf verantwoordelijk voor eigen leven ziet, maar voor iemand klaarstaat als deze hulp vraagt, kom je niet snel in de dramadriehoek terecht. Dan respecteer je eigenlijk de ander en diens grenzen en blijft veel onnodige boosheid weg.

Aan het begin van het jaar richten we onze administratie vaak opnieuw in. Het gaat om de agenda, de mappen in onze PC, ons emailsysteem, onze Administratie/Ordners.  Even wat tips om 2025 goed voorbereid in te gaan.

Contactpersonen:

Werk je contactpersonen bij in je adressenboekje, emailsysteem, op PC en/of in je telefoon.

Agenda:

Noteer vaste afspraken in je agenda voor het hele jaar (in potlood kan handig zijn). Niet alleen voor werk, cursussen, etc. maar ook bijv. wanneer vuilnis wordt opgehaald.

Noteer belangrijke herinneringen zoals APK keuring, medische keuring, verlengdata paspoort, rijbewijs. Zet bijv. twee weken daarvoor dat je hiervoor moet bellen. Noteer data voor jaren erna achterin je agenda, zodat je deze volgend jaar niet weer hoeft op te zoeken.

Maak een lijstje van vaste maandtaken. Bijvoorbeeld back-up maken, je meterstanden noteren, je overzicht inkomsten/uitgaven bijwerken. Noteer dit als ‘Maandtaken doen’ op laatste dag van de maand om jezelf eraan te herinneren. Maak op je pc bestanden voor alles wat je maandelijks wilt bijhouden. Cijfermatige gegevens houd je het beste bij in Excel.

Maak achter in je agenda een lijstje met openingstijden van organisaties die je vaak bezoekt. Bijvoorbeeld je bibliotheek of de kringloop. Noteer tevens dingen die je wilt onthouden, zoals WIFI of bankrekeningnummer (niet je passwords!).

Email:

Per jaar hoef je eigenlijk maar drie mapjes aan te maken onder je Postvak In.

Actie (alles wat je nog moet doen of waar je nog antwoord op krijgen moet)

Prive 2025

Werk 2025

Als je niets meer hoeft te doen met een mail, verplaats je deze meteen van Postvak In/Uit naar Prive of Werk. Moet je nog iets ermee doen, bijv. een rekening betalen, of nog een reactie moet krijgen van iemand, dan breng je deze over van Postvak In naar Actie. Zodra iets is afgehandeld, verplaats je de mail van Actie naar Privé of Werk. Zo maak je een actielijstje en kan je niets vergeten en zo blijft Postvak In overzichtelijk.

Meer is niet nodig, vanwege de zoekfuncties. Als je in mapje privé 2025 zoekt, krijg je alleen die privé mails te zien. Als je vanuit Postvak In zoekt, krijg je mails uit al je mappen te zien die aan de zoekcriteria voldoen, inkomend én uitgaand.

Als extra tip. Als je een mail verzendt, zet dan het onderwerp duidelijk in de kop, want dat vergemakkelijkt het zoeken.

Papieren (ordners):

De meeste documenten kan je jaar na jaar in dezelfde ordner opbergen, met een onderverdeling met tabbladen. Aan het eind van het jaar kan je nota’s e.d. die je niet meer nodig denkt te hebben verwijderen. Handige mappen zijn bijvoorbeeld:

Vaste lasten (huur, gas en licht, water, internet/telefoon, e.d.)

Verzekeringen (huis, auto, zorg, e.d.), Pensioenen en lijfrentes.

Bank (inclusief afschriften)

Inkomsten/werk/bezit (inclusief contracten, eigendomsbewijs auto)

Privé uitgaven, deze sorteer je alfabetisch. Noteer de garantietermijn op nota’s, zodat je weet hoe lang je ze moet bewaren.

Je laat de contracten en eigendomsbewijzen e.d. er altijd inzitten.

PC bestanden

Zorg voor overzicht, door onder documenten maar twee of drie hoofdmappen aan te maken, bijvoorbeeld Werk en Privé en Jaarstukken.

Alles wat jaren geldig blijft of dingen die je jarenlang wilt blijven gebruiken breng je onder bij Werk of Privé. Denk aan contracten die voor jaren gelden, je meterstanden bijhouden in een Excel overzicht, een project dat langer dan een jaar gaat duren zoals bijvoorbeeld een boek schrijven.

Onder de map Jaarstukken geef je de verschillende jaren (2024, 2025, 2026) een eigen mapje. Dus bijvoorbeeld voor Nota’s (aanschaf, ziektekosten, etc.) en downloads van je Bankafschriften, want die gelden alleen voor dat jaar.

Als extra tip. Kijk of je indeling van je papieren ordners kan gebruiken.

Links/favorieten

Het is handig om je favorietenlijsten bij te werken in bijvoorbeeld Windows.

Er zijn ook speciale link-programma’s. Het programma Start.Me is daar een van. Je maakt bijvoorbeeld het kopje ‘Financiën’  of ‘Interesses’ aan en brengt daar alle links aan die je veel gebruikt. Bij het opstarten ervan, heb je een totaaloverzicht.

 

Alles in de wereld komt voort uit onze manier van denken, uit wat wij bewust of onbewust willen. Dus als er oorlog is, dan hebben we dat gewild, al zullen de meeste mensen zeggen van niet.

Als we werkelijk vrede willen, moeten we alles op alles zetten om de strijdende partijen uit elkaar te halen. Want als we dat niet doen, zullen beide partijen doorgaan met vechten totdat alles kapot is. Het niet willen stoppen van oorlog is het toestaan van oorlog, het toestaan van totale vernietiging van mens en have.

Als je die oorlog toestaat, rest de mensen in het gebied die niet willen vechten niets anders dan vluchten. Alles achter te laten. Te wachten tot de oorlog is uitgewoed, tot de vechtenden elkaar en hun wereld totaal vernield hebben. Dan mogen ze terugkeren naar wat er over is, niets.

In die zin is vluchtelingenbeleid hetzelfde als oorlogsbeleid, we staan de oorlog toe en daarom zijn er ook vluchtelingen. De ene helft mag blijven vechten, de andere helft moet alles opgeven en maar hulp zien te vinden elders. Om later terug te keren naar niets. Dat gekoppelde beleid is inhumaan. 

Zolang we maar enigszins denken dat oorlog niet te voorkomen is, nodig is, of onze natuur is, of zelfs gewenst, zal er oorlog zijn. Om de vluchtelingenstroom te stoppen, moeten we oorlogen stoppen. Oorlog stoppen is prioriteit.

 

Mensen interpreteren alles wat ze zien en meemaken als goed, slecht of neutraal. Het is niet datgene wat we zien of meemaken wat ons blij of boos of verdrietig maakt, maar onze interpretatie van wat we zien of meemaken.

• Plezier betekent dat je iets waarneemt, het als goed interpreteert en vervolgens blij wordt vanwege je eigen interpretatie.
• Drama betekent dat je iets waarneemt, het als slecht interpreteert en vervolgens van streek raakt van jouw eigen interpretatie.

Je bent altijd in staat om alles in de wereld als neutraal te interpreteren en dus niet van streek te raken ervan.  Je kan stoppen om voortdurend ups en downs te ervaren, omdat je ene moment dingen als goed duidt en het volgende moment dingen als slecht duidt.

Als je merkt dat je vaak van streek raakt, is het handig om te besluiten alles om je heen als neutraal te interpreteren, of helemaal niet voortdurend te willen interpreteren.

Mensen raken vaak van streek om dingen waar ze niets of weinig aan kunnen doen, bijv. het wereldgebeuren. Mensen hebben ook vaak conflicten omdat ze geen neutraal standpunt kunnen innemen over andermans gedrag.

Dingen gebeuren nu eenmaal, mensen doen nu eenmaal wat ze doen, of je ze nu als goed of fout ziet. Je kan niet bepalen wat er gebeurt, maar wel hoe jij dat alles interpreteert, waardoor heftige emoties stoppen.

 

Mensen die ooit in therapie zaten of therapie gaven, kennen DSM wel. De afkorting staat voor Diagnostic en Statistic Manual of Mental Disorders. Het is een opsomming van alles wat er mis kan gaan in onze geest. Die opsomming breidt zich voortdurend uit. Hetzelfde geldt voor strafrecht; in deze wetboeken wordt opgesomd wat er mis kan gaan en ook deze opsomming breidt zich voortdurend uit.

Het ego maakt zich druk om goed en fout, met nadruk op fout. Niet voor niets dat hij steeds dikkere boeken creëert over fouten, foutcorrectie en straf. Het ego beschrijft zijn nare kanten in al zijn vormen en wilt al die egovormen ook zelf corrigeren.

Wat je aandacht geeft groeit. Dus hoe meer je op fouten let, hoe meer fouten je gaat zien. Niet alleen liefde breidt zich uit, maar het ego ook, als je daar aandacht aan geeft. Liefde gaat uit van eenheid, het ego gaat uit van dualisme, goed/fout.

Het ego functioneert binnen de begrenzingen van het dualisme, het goed-fout denken. Het ego kan alleen opschuiven richting goed, of opschuiven richting fout, maar daar niet bovenuit stijgen. Het ego probeert een oorzaak te vinden voor persoonlijke en wereldse problemen, maar ziet niet dat zijn eigen manier van denken de oorzaak van alle problemen is.  

Als je werkelijk los wilt komen van problemen, dien je je geest te focussen op eenheid in plaats van dualiteit. Dus de goed-fout verhalen van je ego met een korrel zout nemen en je puur afvragen hoe kom ik tot meer liefde, eenheid, plezier, empathie, warmte, zonder mezelf of anderen te veroordelen. Want liefde is onvoorwaardelijk en heeft geen dikke boeken nodig, alleen een vredig hart. Oordeel stelt vele voorwaarden, is altijd in strijd en heeft daarom steeds dikkere boeken nodig.

 

 

 

In deze tijd vinden mensen het lastig om gezond te eten. Het aanbod van ongezonde producten in winkels is overweldigend. Het grootste probleem is dat er van alles wordt toegevoegd om houdbaarheid, smeerbaarheid, stevigheid, etc. te vergroten. Dit zijn meestal chemische middelen. Dus om het te versimpelen tot basisregels voor vers en gezond eten:

1.      Alles wat gezond is, kan in principe bederven (schimmelen, rotten), die producten zijn dus vers en moeten snel op:.

·         Brood kan schimmelen, crackers niet, dus alleen brood is vers.

·         Dagmelk wordt zuur na een aantal dagen, houdbare melk niet, dus dagmelk is vers.

·         Groenten en fruit kunnen bederven, dus zijn vers.

·         Als er iets toegevoegd, dient dit een natuurlijke oorsprong te hebben. Zout, suiker, honing, gist of olie zijn normaalgesproken natuurlijk, maar kunnen soms ook weer chemische toevoegingen kennen.

2.      Mensen willen verse spullen ook bewaren. Als tweede handvat, als de bewaarbaarheid met natuurlijke middelen wordt verlengd, is het beter dan met overige middelen. Eigenlijk hoe men het in oude tijden deed.

·         Drogen of roken (gedroogd vlees, stokvis).

·         Koelen of vriezen (schort het rottingsproces van verse producten op).

·         Bacterie- of schimmelkweek (yoghurt, blauwe kaas).

·         In water en natuurlijke olie bewaren (blik, pot).

·         Fermenteren of pekelen (zouten) met natuurlijke zouten.

·         Gesuikerd met natuurlijke suikers of honing.

·         Scheepsbeschuit (hard bakken zonder gist)

·         Ook hier altijd zorgen dat er in het product zelf, in het hele proces en in de toevoegingen alleen natuurlijke producten zijn gebruikt.

 Vers en gezond eten heeft de naam veel tijd en geld te kosten. Maar realiseer je dat je zorgkosten ook stijgen als je steeds ongezond eet en allerlei chemische rommel binnenkrijgt. Medicijnen slikken en therapie en operaties ondergaan kosten ook veel tijd en geld.

Voor veel mensen en zeker HSPs is zelfwaardering een heikel punt. Mensen zoeken vaak ongemerkt waardering van anderen. Als ze die niet krijgen, gaan ze aan zichzelf twijfelen of voelen zich verloren. Tegelijkertijd wennen we allemaal heel gemakkelijk aan andere mensen, merken hun waarde eerst wel op, maar na een tijdje niet meer. Dat botst. We zoeken waardering bij anderen, maar vinden het tegelijk lastig anderen te waarderen. Pas als mensen weg zijn, herinneren we ons vaak hun waarde.

Een van de belangrijkste dingen die je kan leren, is zowel jezelf als anderen te waarderen, maar zonder van anderen afhankelijk te zijn. .

Als je merkt dat je omgeving jou niet waardeert, is het soms goed je even terug te trekken, fysiek of psychologisch, in plaats van extra je best te doen om gezien en gewaardeerd te worden. Ga een tijdje je eigen gang/weg en probeer jezelf in alles wat je doet te waarderen. Daarmee kom je los van de gevoelsmatige noodzaak om door anderen gewaardeerd en gezien te worden, kom je los van je externe gerichtheid. Tegelijk ga je vaak die anderen ook weer meer waarderen. Dus andersom werkt ook, als jij anderen niet meer waardeert, is het soms ook goed je even terug te trekken.

Soms zullen mensen uit je omgeving je na een tijdje  ‘missen’ en je alsnog waarderen, soms echter niet. Of andersom, je mist de anderen soms wel, soms niet. Zorg dat je jezelf waardeert en mensen om je heen hebt die ook jou waarderen, al is dit soms na een tijdje stilte. Waardeer jezelf en anderen niet uit afhankelijkheid, maar om ieders intrinsieke waarde.

Het ego in de mens denkt dat hij zelf God is, zelf alles kan bepalen, dat hij precies weet wat goed en kwaad is. Probleem is dat andere mensen dit precies zo denken. Dus de wereld wordt bevolkt door mensen die allemaal godjes denken te zijn en elkaar gaan bestrijden om uiteindelijk het enige oppergodje te worden.

God is een andere naam voor de bron van het leven zelf, te beschrijven met woorden als Leven, Liefde, Licht, Eeuwigheid. De aarde laat echter naast leven ook de dood zien, naast liefde ook angst en haat, naast licht ook duisternis, naast het eeuwige ook het tijdelijke, dus komt niet uit de bron voort, maar uit al onze ego's die menen god te zijn. Wij creëren zelf de dualiteit en de strijd waarin we denken te verkeren.

Het ego wilt altijd autoriteit zijn, duldt geen autoriteit boven zich. Hij duldt zelfs niet het idee dat het leven zelf, het universum of God machtiger zou kunnen zijn dan hijzelf. Het ego wilt zelf godje spelen, liefst oppergodje.

Het ego loslaten, is eigenlijk de illusie loslaten dat je God bent. Dat ben jij niet, je medemens ook niet. Er is alleen de Bron van het Leven zelf waar we allemaal deel van uitmaken. 

Als je je spiritueel ontwikkelt, ga je het ego doorzien en meer voor het liefdevolle kiezen. Een van de ego-aspecten is het idee van concurrentie.

Het maatschappelijke systeem is gebaseerd op het idee dat concurrentie goed is, dat je beter moet worden dan de ander en daarmee rijker en machtiger. Dat wordt ons zelfs via het onderwijs aangeleerd; leer meer, dan word je rijker en machtiger. Het bedrijfsleven, bankwezen, het hele economische systeem functioneert vanuit dat idee. In de politiek en baseert men zich ook daarop. We leven zogezegd in een egogestuurde wereld.

Het ego ziet zichzelf en andere mensen als losstaande universumpjes, die elkaar moeten bestrijden om te overleven, desnoods ten koste van de ander. Het gevolg is altijd dat als de ene rijk is, de ander armer is, dat als de ene macht verwerft, de ander macht verliest, er een voortdurende onderlinge strijd ontstaat. Dit is onvermijdelijk, zolang we tenminste binnen dat concurrerende denken wensen te functioneren.

Rijkdom en macht worden door het ego enerzijds  aanbeden, anderzijds als bedreiging gezien. We verheerlijken de rijken en machtigen, willen ook zo worden. Tegelijkertijd gunnen we het ze niet en vallen hen aan. Zelfs de allerrijksten en allermachtigsten doen dit. In dit egoische denksysteem zal niemand ooit gelukkig zijn, al wordt ons dat wel wijsgemaakt.

De keerzijde van ons streven naar rijkdom en macht is dus altijd dat andere mensen arm en machteloos worden. Het ego wilt dit gevolg vergoelijken, verzachten en ontkennen, in plaats van zij egoïsche concurrentiedenken zelf te veranderen.

• Het ego zegt bijvoorbeeld dat het niet erg wat hij doet, want de ander kan ook bereiken wat hij heeft bereikt, als die maar voortdurend streeft naar rijkdom en macht. Vergetende dat concurrentie per definitie verschillen zal blijven geven.
• Het ego zegt, concurrentie is goed, want het is de enige manier om je kwaliteiten te ontwikkelen, om aan je persoonlijke ontwikkeling te werken. Terwijl je juist in samenwerking elkaar kan helpen hierin en geen tijd en energie aan strijd hoeft te besteden.
• Het ego zegt te zorgen voor de allerarmsten en machtelozen, via aalmoezen, bijstand, toeslagen en ontwikkelingshulp; zo kunnen de allerarmsten overleven. Vergetende dat het ego zo het systeem in stand houdt en nog steeds zichzelf meer gunt dan anderen .
• Het ego zegt, rijkdom aan de top druppelt door naar de armsten, die worden dan rijker, dus mijn concurrentiestreven is goed voor iedereen. Vergetende dat wanneer het economische systeem faalt, de armsten daar het meeste last van hebben en armoede sowieso nooit zal verdwijnen als je dit systeem handhaaft.

Wat we ons moeten realiseren dat onze wereld een egowereld is geworden. We hebben allemaal geleerd vanuit het egoïsche denken te leven, zijn dit normaal gaan vinden. We proberen het leed dat ontstaat binnen datzelfde denksysteem op te lossen, in plaats van te zien dat het denksysteem zelf niet klopt.

Alles begint in je denken. De eerste stap is. Probeer te ontdekken waar je denken gebaseerd is op ego en het idee van concurrentie, in alles wat je hebt geleerd, in alles wat je nastreeft. Kijk waar je per se alleen maar beter dan een ander wilt zijn en beter af wilt zijn. Tweede stap. Vermijd oplossingen binnen het concurrerende denksysteem, door bijvoorbeeld mensen alleen maar concurrerender te maken, of door alleen maar armoede en onmacht te willen compenseren, of om een omkering te brengen waarin de rijksten arm worden en de armsten rijk, maar waar het denksysteem blijft.

Het nieuwe denken en doen is pas mogelijk, als je je oude denken en doen loslaat. Realiseer je dat dit meestal een proces is dat tijd kost. Vraag je niet af hoe je moet concurreren, maar waar je je samen kan ontwikkelen, echt samen kan werken zonder concurrentiestrijd, om het leven voor iedereen te verbeteren.

 

 

Mensen maken zichzelf graag wijs dat ze de heerser zijn over het hele universum, dat de hele wereld maakbaar is. Mensen voelen zich graag de heerser over de aarde, de natuur, het heelal, over de mensheid en elk mens, over hun eigen wereldje en alles wat zich daarin bevindt, levende wezens en materie.

De menselijke idealen gaan meestal uit van maakbaarheid, heersen en controleren. Het moet precies zo worden zoals jij wenst en niet anders.

De wereld is niet zo maakbaar als je denkt. Mensen kunnen iets anders willen maken dan jij. Dan lukt het niet of stort je maaksel in elkaar door toedoen van anderen. Ook de natuur is niet zo maakbaar als je denkt. De natuur kan zomaar anders op je inspanningen reageren dan je wilde of je maaksels omverwerpen.

Als mensen of natuur niet doen wat je wilt, zetten mensen vaak nog harder in op heersen en controleren, dus maakbaarheid. Soms raken ze gedesillusioneerd en gedeprimeerd. Maar je kan alleen gedesillusioneerd zijn in iets wat je nog gelooft, hier in maakbaarbeid.

Je bent niet de heerser over het universum. Je bent een onderdeel van het universum. Laat het idee van maakbaarheid los, want alles is continu aan verandering onderhevig. Wat je maakt, wordt anders of gaat eens verloren, dan bouw je weer iets nieuws. Je bent nu eenmaal creatief.

Relativeer je idee van maakbaarheid, controle en beheersing. Heb plezier in je creatieve vermogens. Houd niet bitter aan een vast resultaat. Denk niet dat alles maakbaar is, controleerbaar, beheersbaar. Wat je wel altijd blijft behouden is je creativiteit. Pas als je het idee van maakbaarheid en controle opgeeft, kan je van jouw creativiteit genieten.

 

Spiritueel gezien begon de wereldse ellende met het idee van schuld in plaats van liefde. Als je gelooft in schuld, ontstaat ook het idee van goed en kwaad, van daders en slachtoffers. We geloven dat we wel eens slecht zouden kunnen zijn en dat we er alles aan moeten doen om goed te worden. In veel spirituele literatuur wordt verwezen naar deze spirituele verwarring.

Omdat we onze werkelijkheid creëren vanuit onze dieperliggende overtuigingen, creëren we nu een wereld vanuit het idee van schuld, van goed en slecht, van daders en slachtoffers, zien dat in onszelf en in elkaar. We kiezen daar een rol in, van dader of slachtoffer. We benoemen alles wat wijzelf of anderen doen als goed of als slecht. En we handelen vanuit deze ideeën, waardoor we ons eigen bewijs creëren voor onze diepliggende overtuiging van schuld.

Zolang je nog overtuigd bent dat schuld bestaat, zal je ervaringen hebben die dat bewijzen voor je en benoem je alles in de wereld of als iets goeds of als iets slechts. Maar dat goed en slecht komt voort uit een overtuiging die niet klopt. We zijn nergens schuldig aan, we geloven slechts dat we ergens schuldig aan zijn en gaan dat dan ook zo zien en ervaren en handelen vanuit dit idee.

In spirituele literatuur wordt gesproken over de eenheid verlaten, de hemel of het paradijs verlaten. De eenheid, de hemel of het paradijs is een wereld waarin je jouw overtuigingen betreffende schuld totaal loslaat en zo plaats maakt voor liefde. Weet dat schuld een illusie is, of erken dat alle schuld reeds is vergeven, dus je die schuldovertuiging los mag laten. Als je elke gedachte aan schuld loslaat, ontstaat er vrede in je geest en zal je anders waarnemen en handelen. Schuld loslaten is de poort tot een liefdevol bewustzijn.

Je ware zelf is verbonden met de bron van alle leven (hoe je die bron ook noemt). Je kan je van die verbinding bewust zijn of niet. Via het bewustzijn van de verbinding met de bron, ken je de verbinding met alle andere levende wezens.

Als je je niet bewust bent, maak je voor jezelf in gedachten een nieuwe bron aan, je ego, die jouw eigen mini-universum creëert en erover heerst. Omdat je je eigen bron helemaal niet kan zijn, kom je in de wereldse illusie terecht. Het ego is gehecht aan lichaam, materie, omstandigheden en verdedigt dit mini-universum tegen de buitenwereld.

Je ware zelf heeft dezelfde kenmerken of krachten als de ware bron: eeuwig, liefdevol, volmaakt en in staat het eeuwige, liefdevolle en volmaakte te scheppen voor iedereen, omdat iedereen via de bron is verbonden.

Als je je ego als de bron ziet, zie je de verbindingen tussen jezelf en anderen niet meer. Je wilt via wilskracht je eigen wereld scheppen en probeert die te controleren. Het lichaam en diens omstandigheden worden je doel en je lijkt aan tijd gebonden te zijn en in je eentje tegenover heel de wereld te staan.

Je ontdekt je ware zelf pas, als je het ego en zijn mini-universum kan zien als een illusie. Het ego maakt een soort afgodje van zichzelf, een parodie van de universele bron en raakt aan zijn mini-universum gehecht. O wee als het wordt bedreigd. En het ego voelt zich bedreigd door de bron zelf en door zijn medemensen en door omstandigheden. De illusie wordt bedreigd, want het ego is de illusie.

Het ego verzint steeds nieuwe manieren om een ideale wereld voor zichzelf te maken, maar het blijft onvolmaakt, wat hij ook probeert, omdat hij alleen denkt te zijn en zijn ware kracht niet kent. Pas als je het ego opgeeft en kiest voor je ware zelf, kan je je verbinden met de bron en met elkaar, meewerken aan een ideale wereld voor iedereen. Dan verdwijnt de wereldse illusie, eerst voor jezelf en je naasten, uiteindelijk voor iedereen.

Wat er gebeurt als iemand begint te schelden, is dat die persoon zijn geest afsluit voor een open gesprek. Hij zegt eigenlijk, ik heb gelijk, jij niet, en ik vind mezelf een goed mens en jij bent een slecht mens en daarmee is het klaar.

We hebben de neiging om in de verdediging te gaan bij scheldende mensen, of we proberen het gesprek aan te gaan met degene die scheldt, in het echt en op social media. Maar als er eenmaal gescholden wordt is een open gesprek niet meer mogelijk. Dan ben je in de geest van die scheldende mens de vijand geworden. Dan kan je beter afstand nemen, in ieder geval voor dat moment. 

Veel hooggevoelige mensen voelen zich schuldig als ze niet reageren op wat scheldende mensen zeggen en proberen langs dat gescheld heen te kijken naar de inhoud. Ze beseffen niet dat het zinloos is om op dat moment over dingen te praten. Beter is te wachten tot iemand weer gekalmeerd is. Als iemand regelmatig scheldt, kan je beter in het geheel afstand nemen,  als het om social media gaat, kan je iemands tijdlijn bekijken en hij vaak scheldt, blokkeren.

Soms wordt aangeraden te zeggen: als je stopt met schelden, praten we verder. Maar als iemand in de scheldmodus zit, kan hij wellicht de scheldwoorden niet meer gebruiken, maar dat betekent niet dat zijn geest dan open is. Je kan dit advies uitproberen, maar vaak zie je wel aan de hele lichaamshouding en gezichtsuitdrukking dat hij nog steeds boos en gesloten is. Dus neem dan alsnog afstand. 

Problemen oplossen is lastig. Dus wat doen mensen liever?  Schuldigen aanwijzen en roepen dat die schuldige slecht is en die schuldige moet vervolgens veranderen. Als je iemand beschuldigt, ben je in de aanval en gaat die schuldige in de verdediging. Verder gebeurt er helemaal niets. Er wordt niets maar ook niets opgelost met schuldspelletjes.

Het basisprincipe is, dat je zelf je problemen moet oplossen, liefst in overleg. Anderen aanwijzen als schuldige en daarover bakkeleien, is in wezen je eigen verantwoordelijkheid bij de ander leggen. Je vindt dat die ander iets moet doen. Je bent alleen maar heel druk met bewijzen aanvoeren voor jouw schuldverhaal.  Mijn partner doet het fout, mijn partner moet veranderen. Dat land doet het fout, dat land moet veranderen. 

In de huidige maatschappij zijn schuldspelletjes gangbaar. Daarom zijn we niet in staat onze problemen werkelijk op te lossen. We wijzen alleen maar naar elkaar. Zelfs op de hoogste niveaus doen ze niet meer dan wijzen naar elkaar.

Mogelijk heeft dit met machteloosheid te maken na jarenlang geloven dat we onze situatie, onze relatie, zelfs de hele wereld konden verbeteren door iets aan anderen op te leggen. Maar het blijkt niet te gaan zoals we willen. Dan volgt gevoel van mislukking en machteloosheid. De neiging wordt dan groot de ander de schuld te geven. Het is lastig als mens te accepteren dat je misschien niet zo’n bereik hebt als je dacht, noch persoonlijk, noch collectief. Dat je de wereld om je heen niet op die manier kan veranderen.

Echte veranderingen komen vanuit onszelf en maatschappelijk gezien van onderaf, van binnenuit, ze ontstaan in de naaste omgeving. Het uiteindelijke resultaat dient dan als inspiratie voor anderen. Het werkt niet anderen te vertellen hoe zij moeten veranderen en als ze niet gehoorzamen het schuldspelletje uit te gaan spelen in je relaties. Het maatschappelijke top-down verhaal werkt niet, verandering ontstaat bottom-up. Alleen jij kan veranderen en als dit goed blijkt te werken, zullen anderen eventueel volgen. Maatschappelijke verbeteringen beginnen in kleinere kring en dat breidt zich dan uit. Als je dingen oplegt of schuldspelletjes speelt, ontstaat er geen verbetering maar conflict.

Er is geen mens die alles weet of alles goed doet. Er is ook geen mens die niets weet en niets goed doet. We zitten allemaal ergens daar tussenin. Niemand is perfect en niemand is imperfect.

De mens is gewend zichzelf en anderen te vergelijken met zichzelf of met een ideaalbeeld. Jijzelf en die ander komen daar altijd bekaaid van af. Niemand weet namelijk hetzelfde als jij, de ene weet meer van dit, de ander meer van dat. Niemand doet namelijk hetzelfde als jij, de ene doet dit goed, de ander doet dat goed. Niemand voldoet op alle vlakken aan een ideaalbeeld van de mens, dat is een illusie.

Vergelijken is eigenlijk continu de maatlat van perfectie gebruiken. Die zal nooit kloppen en kan slechts verongelijktheid en onzekerheid geven. Dus als je jezelf of de ander ziet als dom of fout, weet dan dat zowel jijzelf als de ander ergens tussenin zit en laat je oordeel los. Laat de illusie van perfectie los.

Door al die verschillen in kennis en vaardigheid weet je samen meer dan jij in je uppie. In plaats van oordelen via de illusie van perfectie, kan je besluiten elkaar te accepteren en elkaar aan te vullen in kennis en vaardigheid zonder perfectie te eisen. Als je de wens tot perfectie loslaat, maak je plaats in je leven voor liefde en plezier.