Renée Merkestijn

Als je op het nieuws kijkt en op social media, zie je veel geruzie en oorlogstaal. Net als kleine kinderen vroeger, roepen de kinderen: ‘Het is zijn schuld. Hij is begonnen.’ Als het goed is, zei je moeder dan: ‘Allebei stoppen met jullie geruzie!’

Als mensen volwassen zijn, is er geen moeder meer die zegt dat we ermee moeten stoppen. We zullen zelf moeten zeggen: ‘Stop met dat geruzie. Stop met oorlog voeren. Nu is het klaar!’ Dat valt voor veel mensen niet mee.

In een kinderlijke staat van denken, willen we doorgaan met ons geruzie. We vinden dat die ander schuldig is en sorry moet zeggen. We vinden dat moeder de één moet belonen en de ander moet straffen. Wat in wezen een voortzetting van de ruzie is.

De schuldvraag is een excuus om door te ruziën, om door te vechten. Het is ruzie en oorlog in een wat andere vorm, maar het is een continuering van de strijd.

Er is maar één oplossing. Besluiten het geruzie en de oorlog allebei helemaal te stoppen, ook dat schuldvraag spelletje loslaten. Besluiten allebei te stoppen en helemaal opnieuw te beginnen. Dit vraagt dus zowel jezelf als de ander te  vergeven. Zonder dat blijft de ruzie en de oorlog bestaan.