Iedereen maakt ups en downs in het leven mee. Soms heb je
zelf hulp nodig, soms hebben anderen hulp nodig, dat wisselt af. Er is sprake
van gelijkwaardigheid.
Wat er vaak gebeurt is dat we hier vaste rollen van maken en
daar onze identiteit aan gaan ontlenen. De helper wordt de redder, degene die hulp
nodig heeft wordt het slachtoffer. Dan komt het woordje ‘altijd’ erbij, het wordt een patroon. Er ontstaat ongelijkwaardigheid en de verantwoordelijkheid verschuift van
slachtoffer naar redder.
Een slachtoffer heeft in eigen beleving altijd hulp nodig en
voelt zich minder sterk dan anderen. De slachtofferrol wordt wie hij denkt
te zijn, zijn identiteit. Een redder is in eigen beleving altijd bezig
slachtoffers te helpen en voelt zich sterker dan anderen. De reddersrol wordt
wie hij denkt te zijn, het wordt zijn identiteit.
In wezen ontleen je met de reddersrol of slachtofferrol je
identiteit aan een zeer beperkte rol in het leven, aan dat van slachtoffer of aan
dat van redder, maak je jezelf en de ander kleiner.
In de wereld zie je dit redder-slachtofferpatroon overal ontstaan,
wat in wezen een ontkenning van onze enorme menselijke kracht en vermogens is.
We zijn allemaal veel meer dan slachtoffer of redder.
Pas vanuit het vertrouwen
in gelijkwaardigheid, ieders kracht en een eigen verantwoordelijkheid, kunnen we dit
rollenspel beëindigen. Dan hoeft niet de ene altijd alles te doen voor de
ander, dan kunnen we gewoon weer dingen voor elkaar doen waar nodig.
