Mensen zijn geneigd eenzijdig te reageren met ‘alleen maar meer’ of ‘alleen maar minder’. Als de uiterste grens wordt bereikt, keert het helemaal
om. Totdat daarvan de uiterste grens wordt bereikt en het opnieuw omkeert. Het
gaat maar heen en weer, in plaats van dat het midden gekozen wordt.
Dat zie je met bijvoorbeeld landbouwbeleid. We hadden het
arm, dus moesten alleen maar meer grote boeren bedrijven, komen. Nu bereiken we
de grens van de groei en keert het om. Alleen zo drastisch dat alles alleen nog
maar minder moet, totdat we uiteindelijk niets meer overhouden. Dan kan je
verzekerd zijn, dat we weer als een gek gaan uitbreiden. Dan bouwen we opnieuw
op wat we eerst vernietigd hadden..
Zelfde met waterbeleid. We waren zo bang te verdrinken, dat we
het hele land hebben ingericht op water afvoeren. En nu valt het land droog. De
kans is dat het helemaal omgekeerd wordt. Dat we alle systemen vernietigen
en alles weer zoveel mogelijk onder laten lopen. Totdat we daar weer een grens bereiken en het
dan weer helemaal omkeren.
Hetzelfde met centraliseren en decentraliseren en autoritair
en democratisch in het bedrijfsleven en in de politiek. Eerst moet alles
gecentraliseerd en autoritair en topdown worden. Dan loop je tegen de nadelen
op en moet het precies andersom, gedecentraliseerd en democratisch en bottomup.
Totdat we daar tegen problemen aanlopen en het omdraait.
We zitten nu in de fase meer en meer centraliseren, autoritair
en topdown regeren en we gaan daar nu de nadelen van ervaren. We zitten in de fase dat we de
top van onze groei hebben bereikt en de nadelen ervaren. In de fase waarin we
alle water beperkt hebben en de nadelen ervaren.
Het gevaar is dat we steeds weer in uitersten blijven denken, het moet allemaal meer, of het moet allemaal minder.
Beter is te bedenken waar nu eigenlijk precies het midden ligt voor ons. Dan lopen we ook niet steeds opnieuw tegen dezelfde problemen op.
