Renée Merkestijn

Het ‘doen wat anderen doen’ wordt vaak als deugd gezien, uniformiteit als een teken van eenheid, iets dat ons allemaal zou beschermen. Dat zou waar zijn als we allemaal exact hetzelfde zouden zijn, maar we zijn allemaal uniek.

Ik vergelijk het met hartcellen die tegen longcellen zeggen, dat ze zich als hartcellen moeten gedragen, omdat het goed zou zijn voor het geheel. Dat maakt in werkelijkheid de longcellen kapot. Ook de hartcellen krijgen geen zuurstof meer en gaan dan ook kapot. Uiteindelijk sterft het hele lichaam, omdat het niet meer functioneert.

Het gaat erom dat je jouw unieke zelf bent en daarin bijdraagt aan het geheel. Een hartcel hoeft alleen maar volledig een hartcel te zijn, een longcel hoeft alleen maar volledig een longcel te zijn. Met respect voor elkaars uniekheid, vanuit het besef dat alle cellen elkaar in leven houden.

Misschien snapt de longcel de hartcel niet en andersom. Misschien snappen we elkaar niet altijd  Maar besef dat alles wat bestaat als één organisme is, waarin iedereen, elke cel, zijn functie heeft en daardoor een bijdrage is aan het geheel.   

Hoewel we geleerd hebben dat ‘doen wat anderen doen’ goed is, kan het juist ondermijnend werken. Dan krijgt de longcel geen bloed meer van de hartcel en de hartcel geen zuurstof meer van de longcel.