Lang hebben we in het Westen het gevoel gehad dat we door
wetenschap eindeloos lang en goed gezond door konden leven. Dat ons vege lijf
wel gered zou worden bij problemen. Natuurlijk wisten we beter als we eerlijk naar
de feiten keken. Nog steeds leeft niemand eeuwig en het grootste deel van de
mensen is chronisch ziek. Nog steeds zijn we naarmate we ouder worden kwetsbaarder.
Corona heeft ons in wezen met onze neus op de feiten gedrukt.
Deze confrontatie is extra pijnlijk als je volledig met een
gezond lijf geïdentificeerd bent en de aspecten ziekte, ouderdom en dood liever achter
gesloten deuren houdt. Dat hebben we
toch een beetje gedaan als maatschappij. In de hausse van gezond en lang leven,
waarbij elk tijdschrift vol staat met optimistische verhalen, waarin ouderen vaak
apart van de jongeren leven, is dit allemaal moeilijker te aanvaarden.
Het fanatisme van de prikcampagne laat de enorme paniek zien
die toeslaat als het allemaal niet meer te ontkennen is. We moeten en zullen terug
naar het oude, wat voor een groot deel ontkenning van ziekte, ouderdom
en dood is, de wens om om de oude blinde voet verder te kunnen leven.
Die prik moet onze paniek
stillen, maar de geest is uit de fles en staart ons recht in de ogen. We zullen naar het hele
leven moeten durven kijken, dus ook naar de aspecten ziekte, ouderdom en dood. Misschien is
de oplossing niet gelegen in eeuwig jong en gezond proberen te blijven, maar realistisch
en gracieus met alle wederwaardigheden van het leven om te leren gaan.
