Elk land probeerde van oorsprong genoeg voedsel voor de
eigen mensen te produceren. De overschotten werden gebruikt om te ruilen tegen producten
die ze zelf niet konden produceren, ofwel de voedseloverschotten van andere landen.
Nederland kan geen sinaasappels verbouwen, dus importeert
sinaasappels uit Spanje die daarvan een overschot heeft. Nederland
exporteert zijn vleesoverschot aan landen die weinig vlees hebben. Het
is een ruilsysteem. Als de prijsstellingen eerlijk zijn, is er sprake van een
eerlijke ruil en wordt de overvloed met elkaar gedeeld.
Waar gaat het dan mis?
Ten eerste proberen landen een zo hoog mogelijke prijs voor het
exportproduct te krijgen en een zo laag mogelijke prijs te bieden voor het importproduct. De hebzucht slaat toe. Dit betekent dat de overvloed van het ene
land toeneemt en van andere landen afneemt. Zo onstaan rijke en arme landen.
Ten tweede stoppen landen soms met de eigen voedselproductie, omdat importeren goedkoper is dan zelf produceren. Landen maken zichzelf voor de basis-voedselvoorziening onnodig afhankelijk van andere landen.
Als derde, wat hier nauw mee samenhangt, is dat landen gaan specialiseren. Ze produceren alleen voedsel dat veel oplevert, maar stoppen met andere
producten, ook uit hebzucht, het brengt meer op.
De gevolgen hebben we gezien de laatste jaren. We hebben in Nederland een
tekort aan graan, omdat we dat niet meer zelf produceerden, ons afhankelijk
maakten. Een andere vorm van afhankelijkheid is marktprijzen. Als de opbrengsten
van jouw exportproduct dalen, heb je minder geld om voedsel te importeren. Dit leidt tot
schaarste.
Het probleem is niet zozeer het globalisme in de zin van het
ruilen van overschotten met elkaar. Het probleem is dat we door onze hebzucht
onze basis hebben verzwakt. De basis is nog steeds, zoveel mogelijk ons eigen voedsel produceren en overschotten op een eerlijke manier met elkaar delen, zodat niemand tekort komt.
